Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

ο Δούκας κι εγώ

Η σχέση μας με τον Δούκα μετρά 5 χρόνια. Εγώ είχα τεράστια φοβία με τα τετράποδα λόγω παιδικών τραυμάτων και δεν ήθελα με τίποτα να τους βλέπω μπροστά μου. Αναγκαστικά όμως είχαμε φίλο ο οποίος δεν ήξερε τι να τον κάνει, θα τον έδινε σε καταφύγιο με αποτέλεσμα να θανατωθεί σε κάποια φάση λόγω έλλειψης χώρου-δύστροπη ράτσα σημαίνει πως κανένας δε θα τον ήθελε. Ο Δούκας καταφθάνει. Ήταν ένα κουτάβι, όμορφο με τεράστια θλιμμένα ματάκια που έτρωε ασταμάτητα. Χωρίς κορεσμό. Το πρώτο διάστημα έμενε έξω στο σπιτάκι του. Κάθε νύχτα έκλαιε ασταμάτητα. Εμείς ούτε να σκεφτούμε να μπει στο σπίτι.  4 μέρες μετά αρρωστά άσχημα. έτοιμος να πεθάνει ο Δούκας. Μένει στο κτηνιατρείο για μια βδομάδα. Εμείς απαρηγόρητοι και καλά οτι φταίμε που τον είχαμε έξω μόνο του.Έρχεται πίσω και θρονιάζεται στο σπίτι. Ο Δούκας νιώθει βασιλιάς. Ξαπλώνει στους καναπέδες στα κρεβάτια, κάνει ανάστατες τις ντουλάπες -όποτε τις δει ανοικτές -κατουρά στα παπούτσια.Και τρώει ασταμάτητα.  Ακούει φωνές σιγά σιγά μαθαίνει. Προσπαθούμε να τον εκπαιδεύσουμε αλλά τίποτα. Το μόνο που μαθαίνει είναι το "χέρι" και γίνεται όταν θέλει να φάει. Κάθεται και απλώνει το χέρι του τρέχουν τα σάλια του και περιμένει καρτερικά το φαγητό. Ο Δούκας φοβάται τους κεραυνούς. Όποτε αστράφτει και βροντά κουρνιάζει κοντά μου. Κάθεται ακόμα και πάνω μου έστω κι αν είναι ολόκληρο γομάρι. Αρχίζει σιγά σιγά να αντιλαμβάνεται πως νιώθει ο καθένας. Αν γελάς και μιλάς τραγουδιστά κουνά την ουρά του και πηδά πάνω σου. Αν κλαις έρχεται και σε γλύφει ώσπου να σταματήσεις. Αν ετοιμάζεις βαλίτσες κλαίει και κάθεται στα πόδια σου για να μη φύγεις.
Σε κάποια φάση αρρωστά ξανά πολύ άσχημα. Πρέπει να κάνει δύσκολη εγχείριση και οι πιθανότητες δεν είναι πολλες να πετύχει. Εμείς απαρηγόρητοι. Εκείνος χάλια από τις ναρκώσεις δε μπορεί να κινηθεί κατουρά ανεξέλεγκτα δείχνει εντελώς ανήμπορος. Είναι η πρώτη φορά που συνειδητοποιώ πόσο σημαντικός είναι στη ζωή μας και πως έχει καταφέρει με την παρουσία του να μας αναγκάσει να εξωτερικεύουμε ό,τι νιώθουμε ούτως ώστε να το λαμβάνει και ο ίδιος. Το ξεπερνά βρίσκει την παλιά του ζωντάνια και τα πράγματα επανέρχονται στους παλιούς τους ρυθμούς.

Ο Δούκας μαθαίνει να λειτουργεί σαν άνθρωπος. Του μιλούμε κανονικά και αντιλαμβάνεται τα πάντα. Του δίνουμε όση αγάπη μπορείς να δώσεις σε ένα μικρό μωρό. Και εκείνος έτσι νιώθει όπως ένα μικρό μωρό. Βαριέται την τηλεόραση κουνά την ουρά του και περιστρέφεται γύρω απο τον εαυτό του όποτε ακούει μουσική που του αρέσει.Κοιμάται στα πόδια σου φοβάται να μένει μόνος του νύχτα φοβάται τους γιατρούς και λυπάται κάθε πρωί όταν φεύγεις για δουλειά.
Ίσως να μη θεωρείται ότι καλύτερο να μεγαλώνεις ένα σκυλί σαν να είναι άνθρωπος αφού λίγα χρόνια ζωής του απομένουν και σύμφωνα με πολλούς δεν πρέπει να δένεσαι τόσο με ένα τετράποδο. Εγώ ξέρω πως ίσως να μην του δώσαμε τα απαραίτητα εφόδια εκπαίδευσης αλλά του έχουμε δώσει αγάπη και έστω αυτά τα λίγα χρόνια ζωής που του απομένουν ο Δούκας θα ζει βασιλικά.  Εξάλλου για να αγαπήσεις και να ζήσεις με ένα σκύλο δεν είναι αναγκαίο να τον εκπαιδεύσεις να γίνει μισός άνθρωπος, κάτι που δεν είναι αλλά να τον αφήσεις να ξεδιπλώσει το τι είναι και τη διαφορετικότητα του τι είναι ούτως ώστε να γίνει μέλος μιας ομάδας και συγκεκριμένα μέλος της οικογένειας.

11 σχόλια:

marilou είπε...

Πολυαγαπημένη μου τι όμορφο ποστ! Πολλά συγκινητικό! Να τον χαίρεσαι τον Δούκα σου (τέλειο όνομα παρεμπιπτόντως).
Με 'γεια και το νέο μπαγκραουντ!!

Μάνα είπε...

Δένεσαι πολύ με ένα σκυλί, αφού το μόνο που σου χαρίζει είναι αγάπη. μακάρι να μπορούσαν να ζήσουν περισσότερα χρόνια, εγώ τρέμω τη στιγμή που θα χάσουμε τον λεβέντη μας.

Grouta είπε...

Ετσι ενει! Πολλα ωραια τα λαλεις! Τζαι μπραβο που τον εκρατησετε!
Εμεναν ο δικος μου, επηρεν τον ομματιων του τζι εφυεν οταν ημουν εγκυος :(

Ουφ! είπε...

πολλά συγκινητικό το ποστ... τζαι συμφωνώ με τούτο που λες για την αγάπη.

τζι εμένα η δική μου φοάται, βροντές, αστραπές, ακόμα τζαι το ψιλόβροχο :-)))

Πρασινάδα είπε...

:)))) Πολλά όμορφο!! Εμέις έν ειχαμε ποτε κατοικίδιο οικογενειακώς μέρχρι πριν 3 χρονια...που τοτε νοιωθουμε οτι περιγραφεις....Αγαπω τον πάρα πολλα τζαι του συμπεριφερόμαστε λες τζαι ειναι άνθρωπος...Εμας εσhει ιδιαίτερη αδυναμια στα παιδακια τζαι αγαπα τα τζαι παιζει μαζι τους μεχρι (συνηθως δικής του) τελικής πτώσεως!!!

Ανώνυμος είπε...

Δυστυχώς δεν έχω σκύλο λόγω χώρου και χρόνου, ανν και μελλοντικά κάτι θα κάνω.
Καταλαβαίνω όμως το δέσιμο σας με το Δούκα. Τα ζώα, είτε πρόκειται για σκύλους ή γάτους γίνονται μέλη της οικογένειας μας.
Ένας από τους γάτους μας είναι 9 χρονών και τρέμω στη ιδέα πως θα τον χάσω κάποια μέρα....

Με τα ζώα, γινόμαστε καλύτεροι ως άνθρωποι...

daffodil lament είπε...

@μαριλού αγαπημένη είναι πράγματι δούκας όταν τον δεις θα καταλαβεις:) thankssss!:)
@mana οι λεβέντες μας μακάρι να εζούσαν για πάντα.κι εγώ τρέμω στην ιδέα. κάμνουν σε άλλο άνθρωπο
@grouta μα γιατί? ειλικρινά εν πολλά κρίμα μπορεί να χάθηκε.. πάντως τα μωρά εν καλά να μεγαλώνουν με σκύλο να το έχεις υπόψη ;)
@ouf moy ενεν τέλειοι?? και εξαρτώνται πλήρως που μας.. ο σκύλος γίνεται όπως εμάς νομίζω στο τέλος :)
@ πραs κι εμείς ούτε να σκεφτούμε για σκύλους. άλλαξε όλη μας τη ζωή. εν καλός με τα παιδιά και γενικά επειδή λαμβάνει πολλή αγάπη εν ό,τι του δώσεις του σκύλου. να τους γνωρίσουμε να κάνουν παρέα:P
@ heatjo να το κάνεις μελλοντικά:) και για τις γάτες ισχύει. απλώς οι σκύλοι είναι πιο εκδηλωτικοί. μαθαίνουν σου πολλά πράματα τα ζώα. μόνο και μόνο που σου δίνουν τόση αγάπη χωρίς να ζητούν κανένα αντάλλαγμα εν πολλά σημαντικό όπως και το γεγονός οτι μαθαίνεις να εξωτερικεύεις τα αισθήματα σου. μαθαίνεις το πιο απλό πράμα αλλά και το πιο ουσιώδες οτι πρέπει να δείχνεις στον άλλο τι ακριβώς νιώθεις

vanilla είπε...

και η ψιψικα μου νομίζει ότι είναι άνθρωπος!
αν όχι άνθρωπος, ισοτιμο μέλος της οικογένειας ειναι σίγουρα..
οταν της μιλάμε καταλαβαίνει, ξέρει τι πρέπει να κάνει και πότε, όταν κάνει αταξίες έχει ένα ενοχο βλέμματακι, όταν καποιος φωνάζει ή οταν τσακωνόμαστε αναστατώνεται και όταν κλαίω ερχεται και κουρνιάζει στα ποδια μου μέχρι να σταματήσω.. και σκέψου οτι σε αυτό το σπίτι είναι μόνο 3 μήνες!!
μαζι μου είναι από γατομωράκι, 5 χρόνια τώρα!!! εγω και η ψιψικα μου είμαστε μόνες σε ενα διαμερισματάκι στην αθήνα και δεν θα μπορούσα να φανταστω τη ζωή μου χωρίς αυτή!!
να χαίρεσαι το Δούκα σου!
ειναι τόσο τυχερός που σας έχει και εσεις τυχεροι που τον έχετε :)

daffodil lament είπε...

@vanilla ξέρω ακριβώς πως νιώθεις! και το γεγονός οτι συμπαραστέκονται σε μας με τον δικό τους τρόπο είναι απόδειξη του πόσο έξυπνα είναι και πόσο εκτιμούν την αγάπη που λαμβάνουν. να την προσέχεις!:)

galis είπε...

Diabaza to sigkinitiko soy sxolio kai itan san na zousa ti diki mou istoria. exo ena samoyet me to onoma douka!!! simperiferetai akribos opos ton diko sou kai paizei akribos ton idio rolo sti zoi mou!!! an den egrafes gia tin arrostia poy perase tha nomiza oti egrafes gia ton diko mou douka!!! nomiza oti o doukas mou itan o monos! :) na poy iparxei ki allos. :) na ton xairesai kali mou!!!

daffodil lament είπε...

@galis καλώς σε βρήκαμε!:) samoyed??αριστοκράτης δηλαδή:) εμένα dalmatian.χαίρομαι που είχες την τύχη να βιώσεις όσα κι εγώ με τον δικό μου δούκα. να είναι πάντοτε υγιής και να τον χαίρεσαι:)