ο Δούκας κι εγώ

Η σχέση μας με τον Δούκα μετρά 5 χρόνια. Εγώ είχα τεράστια φοβία με τα τετράποδα λόγω παιδικών τραυμάτων και δεν ήθελα με τίποτα να τους βλέπω μπροστά μου. Αναγκαστικά όμως είχαμε φίλο ο οποίος δεν ήξερε τι να τον κάνει, θα τον έδινε σε καταφύγιο με αποτέλεσμα να θανατωθεί σε κάποια φάση λόγω έλλειψης χώρου-δύστροπη ράτσα σημαίνει πως κανένας δε θα τον ήθελε. Ο Δούκας καταφθάνει. Ήταν ένα κουτάβι, όμορφο με τεράστια θλιμμένα ματάκια που έτρωε ασταμάτητα. Χωρίς κορεσμό. Το πρώτο διάστημα έμενε έξω στο σπιτάκι του. Κάθε νύχτα έκλαιε ασταμάτητα. Εμείς ούτε να σκεφτούμε να μπει στο σπίτι.  4 μέρες μετά αρρωστά άσχημα. έτοιμος να πεθάνει ο Δούκας. Μένει στο κτηνιατρείο για μια βδομάδα. Εμείς απαρηγόρητοι και καλά οτι φταίμε που τον είχαμε έξω μόνο του.Έρχεται πίσω και θρονιάζεται στο σπίτι. Ο Δούκας νιώθει βασιλιάς. Ξαπλώνει στους καναπέδες στα κρεβάτια, κάνει ανάστατες τις ντουλάπες -όποτε τις δει ανοικτές -κατουρά στα παπούτσια.Και τρώει ασταμάτητα.  Ακούει φωνές σιγά σιγά μαθαίνει. Προσπαθούμε να τον εκπαιδεύσουμε αλλά τίποτα. Το μόνο που μαθαίνει είναι το "χέρι" και γίνεται όταν θέλει να φάει. Κάθεται και απλώνει το χέρι του τρέχουν τα σάλια του και περιμένει καρτερικά το φαγητό. Ο Δούκας φοβάται τους κεραυνούς. Όποτε αστράφτει και βροντά κουρνιάζει κοντά μου. Κάθεται ακόμα και πάνω μου έστω κι αν είναι ολόκληρο γομάρι. Αρχίζει σιγά σιγά να αντιλαμβάνεται πως νιώθει ο καθένας. Αν γελάς και μιλάς τραγουδιστά κουνά την ουρά του και πηδά πάνω σου. Αν κλαις έρχεται και σε γλύφει ώσπου να σταματήσεις. Αν ετοιμάζεις βαλίτσες κλαίει και κάθεται στα πόδια σου για να μη φύγεις.
Σε κάποια φάση αρρωστά ξανά πολύ άσχημα. Πρέπει να κάνει δύσκολη εγχείριση και οι πιθανότητες δεν είναι πολλες να πετύχει. Εμείς απαρηγόρητοι. Εκείνος χάλια από τις ναρκώσεις δε μπορεί να κινηθεί κατουρά ανεξέλεγκτα δείχνει εντελώς ανήμπορος. Είναι η πρώτη φορά που συνειδητοποιώ πόσο σημαντικός είναι στη ζωή μας και πως έχει καταφέρει με την παρουσία του να μας αναγκάσει να εξωτερικεύουμε ό,τι νιώθουμε ούτως ώστε να το λαμβάνει και ο ίδιος. Το ξεπερνά βρίσκει την παλιά του ζωντάνια και τα πράγματα επανέρχονται στους παλιούς τους ρυθμούς.

Ο Δούκας μαθαίνει να λειτουργεί σαν άνθρωπος. Του μιλούμε κανονικά και αντιλαμβάνεται τα πάντα. Του δίνουμε όση αγάπη μπορείς να δώσεις σε ένα μικρό μωρό. Και εκείνος έτσι νιώθει όπως ένα μικρό μωρό. Βαριέται την τηλεόραση κουνά την ουρά του και περιστρέφεται γύρω απο τον εαυτό του όποτε ακούει μουσική που του αρέσει.Κοιμάται στα πόδια σου φοβάται να μένει μόνος του νύχτα φοβάται τους γιατρούς και λυπάται κάθε πρωί όταν φεύγεις για δουλειά.
Ίσως να μη θεωρείται ότι καλύτερο να μεγαλώνεις ένα σκυλί σαν να είναι άνθρωπος αφού λίγα χρόνια ζωής του απομένουν και σύμφωνα με πολλούς δεν πρέπει να δένεσαι τόσο με ένα τετράποδο. Εγώ ξέρω πως ίσως να μην του δώσαμε τα απαραίτητα εφόδια εκπαίδευσης αλλά του έχουμε δώσει αγάπη και έστω αυτά τα λίγα χρόνια ζωής που του απομένουν ο Δούκας θα ζει βασιλικά.  Εξάλλου για να αγαπήσεις και να ζήσεις με ένα σκύλο δεν είναι αναγκαίο να τον εκπαιδεύσεις να γίνει μισός άνθρωπος, κάτι που δεν είναι αλλά να τον αφήσεις να ξεδιπλώσει το τι είναι και τη διαφορετικότητα του τι είναι ούτως ώστε να γίνει μέλος μιας ομάδας και συγκεκριμένα μέλος της οικογένειας.