Η αναμονή για κάτι θεωρείται πάντα από τα πιο δύσκολα συναισθήματα-εάν μπορεί κάποιο αίσθημα να θεωρηθεί δύσκολο- Όπως και να χει. Ολόκληρη η ζωή καταντά μια προσμονή. Προσμένω πάντα για κάτι άλλο. Στιγμές περνούν άνθρωποι φεύγουν έρχονται κι εμείς αναμένουμε κάτι. Το σχολείο να τελιώσει, να περάσει ο χειμώνας να έρθει το καλοκαίρι, να τελιώσει η εξεταστική/οι σπουδές/το διάβασμα. Ο χρόνος κυλά. Στην ουσία περιμένουμε πάντα κάτι να τελιώσει, ίσως για να αρχίσει κάτι άλλο αλλά ακόμη και τότε, άμαν το αντικείμενο της προσμονής φτάσει, αρχίζουμε να περιμένουμε κάτι άλλο.
Η προσμονή θεωρείται ένα από τα κύρια αισθήματα που αποτελούν τον έρωτα. Περιμένω τον Χ να με με πάρει τηλέφωνο, περιμένω τον Χ να έρθει στο ραντεβού μας περιμένω από τον Χ να με αγαπήσει. Η σχέση τελειώνει ο έρωτας ακόμα αλλά εμείς προσμένουμε κάτι. Ίσως περιμένω να αλλάξουν τα δεδομένα. Να περάσει ο καιρός, να καταλάβει ο άλλος. Περιμένω μιαν αντίδραση, μια αλλαγή μια επιστροφή.
Ο Barthes λέει :"Είμαι ερωτευμένος? Είμαι από τη στιγμή που περιμένω/αναμένω. Ο άλλος δεν περιμένει ποτέ. Κάποιες στιγμές θέλω να παίξω το ρόλο του άλλου, εκείνου που δεν περιμένει- Να απασχολήσω κάπως τον εαυτό μου, να φτάσω αργά, αλλά πάντα χάνω στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Ο,τι κι αν κάνω βρίσκω τον εαυτό μου εκεί, άπραγο, στην ώρα μου ακόμα και πριν την ώρα μου. Η μοίρα του ερωτευμένου είναι μία-"Είμαι πάντα αυτός που περιμένει".
Ολόκληρη η ζωή μας περνά. Οι πιο σημαντικές στιγμές μας περνούν ανοιγοκλείνοντας τα μάτια μας. Περιμένουμε πάντα κάτι άλλο. Τον επόμενο σταθμό. Λέμε πάντα για τη σημασία του ταξιδιού αλλά ποιός το κάνει στάση ζωής? Ποιος απολαμβάνει κάθε στιγμή του ταξιδιού, είτε τούτο λέγεται έρωτας είτε σπουδές γάμος γέννηση ενός παιδιού? Νομίζω κανένας ή ελάχιστοι. Πάντα περιμένουμε κάτι άλλο. Να φτάσουμε στον προορισμό μας εως ώτου σκεφτούμε κάτι άλλο πως έχει προτεραιότητα να γίνει. Ποιός απολαμβάνει κάθε στιγμή τον έρωτα του? Να βλέπω τον Χ και λέω "τούτο είναι, τούτα τα 60 λεπτά/δευτερόλεπτα έχω μαζί του και ίσως μετά τίποτε άλλο. Θέλω να τα ζήσω στο έπακρο." Ίσως κανένας. Είμαι με τον Χ και αναμένω, προσμένω περιμένω ελπίζω κάτι απο κείνον.
Η αναμονή για κάτι μπορεί να εν κάτι που εμφυτεύτηκε μέσα μας που μωρά. Το να ευχαριστιέσαι το τώρα να ζεις το σήμερα όπως έρθει ίσως να δείχνει στασιμότητα τεμπελιά έλλειψη φιλοδοξίας. Ίσως ναι ίσως όχι.. Προσωπικά εν θέλω να είμαι το τρένο που βλέπει τα άλλα να περνούν ούτε θέλω να ελπίζω στην προσμονή του Χ πως εαν έρθει σίγουρα θα με κάνει να κυλάω ξανά...θέλω να σταματήσω να είμαι εγώ εκείνη που περιμένει.
Η προσμονή θεωρείται ένα από τα κύρια αισθήματα που αποτελούν τον έρωτα. Περιμένω τον Χ να με με πάρει τηλέφωνο, περιμένω τον Χ να έρθει στο ραντεβού μας περιμένω από τον Χ να με αγαπήσει. Η σχέση τελειώνει ο έρωτας ακόμα αλλά εμείς προσμένουμε κάτι. Ίσως περιμένω να αλλάξουν τα δεδομένα. Να περάσει ο καιρός, να καταλάβει ο άλλος. Περιμένω μιαν αντίδραση, μια αλλαγή μια επιστροφή.
Ο Barthes λέει :"Είμαι ερωτευμένος? Είμαι από τη στιγμή που περιμένω/αναμένω. Ο άλλος δεν περιμένει ποτέ. Κάποιες στιγμές θέλω να παίξω το ρόλο του άλλου, εκείνου που δεν περιμένει- Να απασχολήσω κάπως τον εαυτό μου, να φτάσω αργά, αλλά πάντα χάνω στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Ο,τι κι αν κάνω βρίσκω τον εαυτό μου εκεί, άπραγο, στην ώρα μου ακόμα και πριν την ώρα μου. Η μοίρα του ερωτευμένου είναι μία-"Είμαι πάντα αυτός που περιμένει".
Ολόκληρη η ζωή μας περνά. Οι πιο σημαντικές στιγμές μας περνούν ανοιγοκλείνοντας τα μάτια μας. Περιμένουμε πάντα κάτι άλλο. Τον επόμενο σταθμό. Λέμε πάντα για τη σημασία του ταξιδιού αλλά ποιός το κάνει στάση ζωής? Ποιος απολαμβάνει κάθε στιγμή του ταξιδιού, είτε τούτο λέγεται έρωτας είτε σπουδές γάμος γέννηση ενός παιδιού? Νομίζω κανένας ή ελάχιστοι. Πάντα περιμένουμε κάτι άλλο. Να φτάσουμε στον προορισμό μας εως ώτου σκεφτούμε κάτι άλλο πως έχει προτεραιότητα να γίνει. Ποιός απολαμβάνει κάθε στιγμή τον έρωτα του? Να βλέπω τον Χ και λέω "τούτο είναι, τούτα τα 60 λεπτά/δευτερόλεπτα έχω μαζί του και ίσως μετά τίποτε άλλο. Θέλω να τα ζήσω στο έπακρο." Ίσως κανένας. Είμαι με τον Χ και αναμένω, προσμένω περιμένω ελπίζω κάτι απο κείνον.
Η αναμονή για κάτι μπορεί να εν κάτι που εμφυτεύτηκε μέσα μας που μωρά. Το να ευχαριστιέσαι το τώρα να ζεις το σήμερα όπως έρθει ίσως να δείχνει στασιμότητα τεμπελιά έλλειψη φιλοδοξίας. Ίσως ναι ίσως όχι.. Προσωπικά εν θέλω να είμαι το τρένο που βλέπει τα άλλα να περνούν ούτε θέλω να ελπίζω στην προσμονή του Χ πως εαν έρθει σίγουρα θα με κάνει να κυλάω ξανά...θέλω να σταματήσω να είμαι εγώ εκείνη που περιμένει.
6 σχόλια:
άγγιξες ευαίσθητες χορδές..
πόσο δίκαιο έχεις..
το χω σκεφτεί και εγώ τόσες πολλές φορές και το έχω αναλύσει άλλες τόσες..
αλλά πάντα είμαι αυτή που περιμένει..
ρε είσαι μες το νου μου τελευταίως...
vanilla είναι ένας κύκλος το κακό.και στις περιπτώσεις που δεν περιμένουμε εμείς μας περιμένουν εκείνοι που δεν θα χρειαζόταν να μας περιμένουν. γενικά όλοι μας χάνουμε χρόνο έτσι.μπερδεμένη η σκέψη μου όπως και εγώ στην ολότητα μου. ελπίζω σε κάποια φάση να σταματήσουμε να είμαστε αυτές που περιμένουμε όμως.
@neerie moy είμαι μέσα στο νου σου επειδή είμαστε πραγματικές csi(περιμένουμε +παρακολουθουμε!) this too shall pass εννεν έτσι που λαλούν?
που πήγε το κόμμεντ μου;!
""Είμαι ερωτευμένος? Είμαι από τη στιγμή που περιμένω/αναμένω."
απαναήαμου! :/
(ίντα γελοίο να το ξαναγράφω!)
μιλώ μόνη μου!!! :-)))
xaxaxaxa ouf mou areskeis mou!
ούφφου σήμερα με τα comments..κάτι εν πάει καλά!
συμφωνώ..η αναμονή ένεν ωραίο πράμα..άλλα υπάρχουν περιπτώσεις που η αναμονή είναι γλυκιά!
Δημοσίευση σχολίου