Ξέρω κόσμο που πραγματικά είναι γεννημένος για να βρίσκεται σε σχέση. Οι τέλειοι άνθρωποι ρε παιδί που για σχέση. Και άντρες και γυναίκες. Παραπάνω γυναίκες. Συνήθως έχουν μακροχρόνιες σχέσεις. Μπορεί να χωρίσουν αλλά μετά να βρούν πάλε κάποιαν άλλη μακροχρόνια σχέση. Ένι ξέρω. Κρατούν τους ανθρώπους τους αν μπορούμε να το θέσουμε έτσι Συνήθως όμως επαρατήρησα πως στο θέμα φιλίας εν τα παν πολλά καλα. Δηλαδή εν θα έχουν μια παρέα που φίλους πολλά δεμένους μεταξύ τους.
Εγώ στις σχέσεις μου εν ήμουν πολλά καλή. Ετελιώναν σύντομα. Μπορώ να πω όμως οτι στο θέμα φιλίας είμαι και ήμουν πάντα πολλά τυχερή. Είχα που μικρή ηλικία τους πιο τέλειους φίλους.
Με την πιο παλιά μου φίλη μετρούμε μια εικοσαετία κοινής πορείας. Ήταν μοναχοπαίδι κακομαθημένη αλλά μαζί μου ήταν αλλιώς. Θυμούμαι έβκαλα ανεμοβλογιά και εφιλούσε με ούλλη μέρα. Στο τέλος εκόλλησε και εκείνη. Όπως και να χει μαζί επεράσαμε πολλά. Εχανόμασταν που σπίτι επιστρέφαμε νύχτα με κτυπημένα γόνατα, επειραματιζόμασταν "επαγγελματικά" στην πορεία "εκδίδοντας" περιοδικό με ζωγραφιές μας και εκθέσεις μας να το πουλούμε στη γειτονιά, επαρακολουθήσαμε γκόμενους,εκλάψαμε για γκόμενους εχάσαμε παππούδες γιαγιάδες μαζί ήταν πάντα κάτι σαν αδερφή μου.
Την καλύτερη μου φίλη από το σχολείο επάντρεψα την πρόσφατα. Η φιλία μας μετρά 10ετία και βάλε. Εδέσαμε που την αρχή. Μαζί διακοπές, μαζί εμέναμε χωρίς χρήματα, εψαχνόμασταν μουσικά στυλιστικά μαζί ήπιαμε σε σημείο να μεν μπορούμε να πάμε σπίτι μας μαζί εβγαζαμε τα εσωψυχά μας. Ακόμα και τώρα άμαν εν είμαι καλά κοιμάται σπίτι μου.
Με τον διπλανό μου της 3ης λυκείου είχαμε ψιλοχαθεί που επίε στρατό. Ο πιο ευαίσθητος άνθρωπος του κόσμου σε συνδυασμό με το πιο έξυπνο χιούμορ και το πιο αντιφατικό γούστο στη μουσική. Ανταλλάζαμε σιντι μουσικές γνώσεις και διαδρομές. Εμιλούσαμε για τον ανεκπλήρωτο του έρωτα και πως να της κοντέψει. Ποτέ εν της εκόντεψε πάντως. Εθάυμαζε που μακριά. Εν ψιλοαγοραφοβικός μισά τα lifestyle (τόπους και τρόπο ζωής) μπορεί να κάθεται για μέρες κλεισμένος σπίτι να δκιαβάζει κόμικς να ζωγραφίζει και να ακούει μουσική. Η φιλία μας εν τόσο περίεργη αλλά τόσο μοναδική όσο ξεχωριστός εν και εκείνος.
Με την υπόλοιπη παρέα του σχολείου είχαμε χαθεί για μια περίοδο. Κυρίως γιατί εσπουδάζαμε αλλού για ένα μεγαλο χρονικό διάστημα. Εμέναμε η μια σπίτι της άλλης κάθε Παρασκευή Σάββατο νύχτα. Είχαμε τις πιο τέλειες σκαπούλες τα πιο μεγάλα ερωτικά δράματα σε συνδυασμό με το πιο απίστευτο γέλιο. Πριν 2 χρόνια όμως είχαμε απώλεια της μάνας της μιας μου φίλης. Εγίναμε ξανά 15 χρονών. Εκάμναμε αλλαγή βάρδιας να την προσέχουμε, εκείνες ήταν δύσκολες μέρες, ώρες. Αλλάξαμε. Αλλά πάλε ήταν σαν να μεν επέρασε μια μέρα σαν να μεν άλλαξε τίποτε που τότε εγίναμε η παλιά παρέα. Ίσως τωρά να μας δένουν παραπάνω πράματα.
Με τους φίλους μου του πανεπιστημίου εν εχαθήκαμε ποτέ. Εδέσαν μας τόοοσες καταστάσεις που εννα είμαστε πάντα μια οικογένεια. Βρεθόμαστε σχεδόν καθημερίνα. Όι όλοι μαζί πάντα αλλά εν συχνές οι συναντήσεις μας, οι κουβέντες μας εν τελιώνουν ποτέ. Επαντρέψαμε εχωρίσαμε, εγεννήσαμε οι γονείς μας γνωρίζονται μεταξύ τους. Εν ένα δέσιμο που εν θα χαθεί ποτέ.
Ίσως να βρω κάποιον να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου ίσως και να μεν τον βρω ποτέ όμως πάντα όποτε σκεφτώ τις πιο θλιμμένες και τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου εν ήμουν ποτέ μόνη μου είχα πάντα δίπλα μου τούτους τους ανθρώπους. Γι'αυτό νιώθω ευλογημένη που το Θεο. Η ζωή εν στιγμές εν άνθρωποι που μπαίνουν στι ζωή σου και γεμίζουν την χρώματα και μυρωδιές. Άλλα χρώματα ξεθωριάζουν και χάνονται. Τα χρώματα τα δικά μου εν τα πιο φωτεινά τα πιο ανεξήτηλα!
Εγώ στις σχέσεις μου εν ήμουν πολλά καλή. Ετελιώναν σύντομα. Μπορώ να πω όμως οτι στο θέμα φιλίας είμαι και ήμουν πάντα πολλά τυχερή. Είχα που μικρή ηλικία τους πιο τέλειους φίλους.
Με την πιο παλιά μου φίλη μετρούμε μια εικοσαετία κοινής πορείας. Ήταν μοναχοπαίδι κακομαθημένη αλλά μαζί μου ήταν αλλιώς. Θυμούμαι έβκαλα ανεμοβλογιά και εφιλούσε με ούλλη μέρα. Στο τέλος εκόλλησε και εκείνη. Όπως και να χει μαζί επεράσαμε πολλά. Εχανόμασταν που σπίτι επιστρέφαμε νύχτα με κτυπημένα γόνατα, επειραματιζόμασταν "επαγγελματικά" στην πορεία "εκδίδοντας" περιοδικό με ζωγραφιές μας και εκθέσεις μας να το πουλούμε στη γειτονιά, επαρακολουθήσαμε γκόμενους,εκλάψαμε για γκόμενους εχάσαμε παππούδες γιαγιάδες μαζί ήταν πάντα κάτι σαν αδερφή μου.
Την καλύτερη μου φίλη από το σχολείο επάντρεψα την πρόσφατα. Η φιλία μας μετρά 10ετία και βάλε. Εδέσαμε που την αρχή. Μαζί διακοπές, μαζί εμέναμε χωρίς χρήματα, εψαχνόμασταν μουσικά στυλιστικά μαζί ήπιαμε σε σημείο να μεν μπορούμε να πάμε σπίτι μας μαζί εβγαζαμε τα εσωψυχά μας. Ακόμα και τώρα άμαν εν είμαι καλά κοιμάται σπίτι μου.
Με τον διπλανό μου της 3ης λυκείου είχαμε ψιλοχαθεί που επίε στρατό. Ο πιο ευαίσθητος άνθρωπος του κόσμου σε συνδυασμό με το πιο έξυπνο χιούμορ και το πιο αντιφατικό γούστο στη μουσική. Ανταλλάζαμε σιντι μουσικές γνώσεις και διαδρομές. Εμιλούσαμε για τον ανεκπλήρωτο του έρωτα και πως να της κοντέψει. Ποτέ εν της εκόντεψε πάντως. Εθάυμαζε που μακριά. Εν ψιλοαγοραφοβικός μισά τα lifestyle (τόπους και τρόπο ζωής) μπορεί να κάθεται για μέρες κλεισμένος σπίτι να δκιαβάζει κόμικς να ζωγραφίζει και να ακούει μουσική. Η φιλία μας εν τόσο περίεργη αλλά τόσο μοναδική όσο ξεχωριστός εν και εκείνος.
Με την υπόλοιπη παρέα του σχολείου είχαμε χαθεί για μια περίοδο. Κυρίως γιατί εσπουδάζαμε αλλού για ένα μεγαλο χρονικό διάστημα. Εμέναμε η μια σπίτι της άλλης κάθε Παρασκευή Σάββατο νύχτα. Είχαμε τις πιο τέλειες σκαπούλες τα πιο μεγάλα ερωτικά δράματα σε συνδυασμό με το πιο απίστευτο γέλιο. Πριν 2 χρόνια όμως είχαμε απώλεια της μάνας της μιας μου φίλης. Εγίναμε ξανά 15 χρονών. Εκάμναμε αλλαγή βάρδιας να την προσέχουμε, εκείνες ήταν δύσκολες μέρες, ώρες. Αλλάξαμε. Αλλά πάλε ήταν σαν να μεν επέρασε μια μέρα σαν να μεν άλλαξε τίποτε που τότε εγίναμε η παλιά παρέα. Ίσως τωρά να μας δένουν παραπάνω πράματα.
Με τους φίλους μου του πανεπιστημίου εν εχαθήκαμε ποτέ. Εδέσαν μας τόοοσες καταστάσεις που εννα είμαστε πάντα μια οικογένεια. Βρεθόμαστε σχεδόν καθημερίνα. Όι όλοι μαζί πάντα αλλά εν συχνές οι συναντήσεις μας, οι κουβέντες μας εν τελιώνουν ποτέ. Επαντρέψαμε εχωρίσαμε, εγεννήσαμε οι γονείς μας γνωρίζονται μεταξύ τους. Εν ένα δέσιμο που εν θα χαθεί ποτέ.
Ίσως να βρω κάποιον να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου ίσως και να μεν τον βρω ποτέ όμως πάντα όποτε σκεφτώ τις πιο θλιμμένες και τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου εν ήμουν ποτέ μόνη μου είχα πάντα δίπλα μου τούτους τους ανθρώπους. Γι'αυτό νιώθω ευλογημένη που το Θεο. Η ζωή εν στιγμές εν άνθρωποι που μπαίνουν στι ζωή σου και γεμίζουν την χρώματα και μυρωδιές. Άλλα χρώματα ξεθωριάζουν και χάνονται. Τα χρώματα τα δικά μου εν τα πιο φωτεινά τα πιο ανεξήτηλα!
9 σχόλια:
Πολλά όμορφα.
Ενα συμφωνήσω ότι οι φίλοι εν το πιο σημαντικό πράμα. Εν τζίνοι που σε κάμνουν να γελάς και εν τζίνοι που σου κρατούν το χέρι στις δύσκολες στιγμές. Άμα έχεις φίλους που σε αγαπούν και έχεις συνείδηση τουτου του πράματος περπατάς και πετάς.
Μάνα μου ρε...ναι είσαι τυχερή αμαν έσhεις έτσι φίλους γιατι εν δυσκολο πράμα νομίζω η πραγματική φιλία.
τζιαι εγώ είμαι τελικά πιο δεμένη με τους φίλους του πανεπιστημίου. Αλώπως εν επιδή βιώννουν το ματαβατικό σταδίο εφηβεία-ενηλικίωση μαζίν μας. Οσον τζ'αν αγαπάς τους παιδικούς/σχολικούς φιλους...
οι φίλοι είναι ανεκτίμητο δώρο στη ζωή κάποιου. τες δικές μου τες αγαπώ, με εκνευρίζουν, με αγαπούν τις εκνευρίζω με τη σειρά μου και περνούμε μια χαρά :)). υποθέτω ώσπου μεγαλώνουμε βγαίνουν στη φορα οι ιδιοτροπίες μας.
@ marilou το πιο σημαντικό πράγμα σου το εύχομαι και σένα:)
@prasinada είμαι γιατι είναι και πολλοί και καλοί!
@postbabylon επειδή βιώνουμε τη ζωή μαζί μαλλόν τις απογοητεύσεις κλπ προηγουμένως στην εφηβεία είμαστε απλώς στον κόσμο μας μάλλον γι αυτό :)
@mana εχεχεχ! το πιο τέλειο πράμα να τους φωνάζεις να εκνευρίζεστε η μια με την άλλη και μετά που 10 λεπτά να μεν συμβαίνει τίποτε :)
τί ωραίο ποστ τζαι τωρά το είδα...
είσαι πραγματικά ευλογημένη, τζι εγώ έχω παρόμοιες εμπειρίες με φίλες, τζι έναν φίλον ο οποίος παίζει ναν ο μόνος άντρας που με αγάπησεν ποττέ πραγματικά! δυστυχώς έχασα τον... αλλά πραγματικά νιώθω ευλογημένη που επεράσαν τούτοι οι άνθρωποι που τη ζωή μου, έστω αν δεν τους έχω όπως/όσο θέλω
όσο για τους φιλενάδους, τζαμαί δεν έχω υπόθεση
neerie
neerie ή φιλενάδους εννα έχουμε ή φίλους ας έχουμε φίλους εμείς :P όσο για τον φίλο σου που εχάθηκε εν μεγάλη κούβέντα καιένα πολλά μεγάλο ποστ η φιλία μεταξύ αντρών γυναικών. συνήθως για τον έναν κάτι παραπάνω είναι επομένως καλύτερα για τον ίδιο να απομακρυνθεί (αν εν ετσι όπως τα εκαταλαβα επειδή ειμαι ξανθή χαρά γεμάτη και μπορεί να εκατάλαβα άλλα)
έχασα τον εννοώ που τα αλήθκεια έφυεν από ετούτο το μάταιο κόσμο... επήε σε άλλον καλλύττερο, εγλίτωσεν τζαι που εμένα :)
αλλά όντως σε έτσι στενές φιλίες για τον ένα ή για τον άλλο σε κάποια φάση ή άλλη είναι κάτι παραπάνω, τζι εγώ έτσι πιστεύκω
ate re neerie mou pragmatika lypoumai.. touta en ta asxima sti zwi mas kai telika emeis malakizoumaste. eisai ontos polla tixeri omws pou eixes enan pragmatiko filo pou se agapouse toso polla!
Δημοσίευση σχολίου