never growing old

Δύσκολο πράμα να μεγαλώνεις. Και δύσκολο πράμα να το συνειδητοποιείς. Οι γιορτές εν η πιο κατάλληλη περίοδος να συνειδητοποιήσεις πόσο άλλαξες σε σχέση με τις άλλες χρονιές. Και φέτος τουλάχιστον εγώ προσωπικά άλλαξα.

Καταλαβαίνεις την περίοδο των γιορτών οτι εμεγάλωσες γιατί

• Δεν ξοδεύεις τον 13ο σε μια τσάντα. Φυλάεις μέρος των χρημάτων για τις διακοπές σου το καλοκαίρι. Σκέφτεσαι μακροπρόθεσμα that is.
• Κύριοι στόχοι σου έννεν να χάσεις κιλά να μακρύνουν τα μαλλιά σου και να σε ποθήσει ο Σ με τη νέα χρονιά. Αρκεί σου να είσαι με τους ανθρώπους που αγαπάς, η Μ να βρει την υγεία της και να βρεις μια σοβαρή δουλειά
• Δεν θέλεις να κάμεις new year's eve σε open bar και να κτυπιέσαι με τραγούδια της Θεοδωρίδου προτιμάς να κάμεις κάτι χαλαρό σπίτι σου
• Πας στο supermarket και δεν πιάνεις μόνο ποτά παγωτά και μπισκότα αλλά υλικά για να κάμεις απόπειρες να μαγειρέψεις
• Βλέπεις τον Σ.Στον τόπο όπου δουλεύει ο τρέντυ. Με μια κουκλάρα της οποίας το πόδι της φτάνει ως το βυζί το δικό σου να του χαϊδευκει το αυτί. Και ούτε κλαίεις ούτε οδύρεσαι ούτε κτυπιέσαι. Πλέον ξέρεις οτι έν εχεις έτσι δικαίωμα. Πλέον ξέρεις οτι κάποιος άλλος χαίρεται που είσαι τζιαμέ. Απλώς νιώθεις τζίνο το σφίξιμο στο στομάχι σου. Απλώς πειράζει σε.

Και στο τέλος σκέφτεσαι, οτι εννεν ανάγκη να περάσεις τα τέλεια χριστούγεννα. Τα τέλεια χριστούγεννα στο κάτω κάτω εν υπάρχουν. Ούτε να έχεις την πιο τέλεια χρονιά. Αρκεί σου να είσαι τη δεδομένη στιγμή χαρούμενη. Με τους ανθρώπους που αγαπάς δίπλα σου το ίδιο χαρούμενους.  Εν όπως έλεε και η Meredith στο Grey's  " Its like one day you realize that the fairy tale may be slightly different than you dreamed. The castle, well, it may not be a castle. And its not so important happy ever after, just that its happy right now. "

secret santa here we come

Το άτομο που μου "έπεσε" καλώς ή κακώς δεν το είχα ξαναπετύχει στην μπλοκόσφαιρα.  Ανακατώνω λοιπόν το μπλογκ του και ανακαλύπτω πως έχει βάθος. Και όσο μου αρέσαν τα πράγματα που διάβαζα τόοοοσο παραπάνω ανησυχούσα για το τι να του δωρίσω!

Αγαπητή μπλόκερ συνταγές τις οποίες τιμάς δεόντως δε μπορώ να σου χαρίσω επειδή είμαι ανησυχητικά άσχετη και προσπαθώ όσο μπορώ να το κρύψω

Να γράψω στιχάκια δε μπορώ και εκεί αδύναμος κρίκος είμαι επομένως κλέβω πράγματα και στα χαρίζω με όλη μου την αγάπη! :)

Στην Ευαγγελία λοιπόν! Έναν άνθρωπο που ξέρει να ζει να αγαπά να ελπίζει και να χαίρεται!

Χαρίζω το παρακάτω τραγούδι

http://www.youtube.com/watch?v=bEWW2zGGaKc


Όπως και ένα εισητήριο στον πιο μαγικό προορισμό που σίγουρα θα σε κατενθουσιάσει :)
http://www.google.com/imgres?um=1&hl=el&biw=911&bih=449&tbm=isch&tbnid=6pjeVwa-nASvdM:&imgrefurl=http://www.mygola.com/flights-to-and-hotels-in-rome/q5952&docid=tolb8DDufKegMM&imgurl=http://mygola.com/yango/graphics/guides/guide_uploads/86e9748d8bdd80a2f05df70a7afb85fa.png&w=499&h=377&ei=rtLwTqXOJYzL8QO3vICuAQ&zoom=1



Τέλος σου χαρίζω τους πιο κάτω στίχους που σου ταιριάζουν απόλυτα-τουλάχιστον  με όσα διάβασα στις αναρτήσεις σου-

"Ευτυχώς που ξέχασε η αυγή όλα τα χρώματά της στη ψυχή μου. Έτσι δε φοβάμαι πια όταν σκοτεινιάζει"

ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ με όλους τους ανθρώπους που αγαπάς δίπλα σου! :)

odiosamato

Λένε πως η ζήλια τρέφει τον έρωτα, τον αναζωογονεί. Η ζήλια και ο αντίζηλος είναι στοιχεία που θα υπάρξουν σίγουρα, έστω για μια φορά στη ζωή  μας. Άλλους σε μεγάλο βαθμό άλλους σε μικρό. Ωστόσο η ζήλια όπως και ο έρωτας δε μπορεί να μπει σε καλούπια ούτε να ερμηνευθεί βάσει λογικής.

Ζηλεύω τον άνθρωπο που αγαπώ. Ο οποίος άνθρωπος ίσως να μου δίνει κάθε δικαίωμα να ζηλεύω, ίσως και όχι. Η ζήλια σε βάζει σε μια διαδικασία εσωτερικής πάλης και μαρτυρίου. Οι πιο εσωστρεφείς με πιο μεγάλα αποθέματα εγωισμού μέσα τους προσπαθούν να το κρύψουν. Νιώθουν οτι πρόκειται περι λάθους. Λάθος να δείξουν πως απειλούνται από κάτι άλλο. Υποκρίνονται πως είναι όλα καλά. Όσο μπορούν. Οι πιο εξωστρεφείς ίσως να το δείχνουν σε λογικά πλαίσια, στο σημείο όπου ο άλλος νιώθει κολακευμένος, ως εκεί. Ίσως κάποιες φορές να δημιουργούν σκηνές. Να χάνουν τον έλεγχο. Η ζήλια μπορεί να οδηγήσει στην παράνοια μπορεί να οδηγήσει στη λήξη μιας σχέσης χωρίς να υπάρχει ούτε καν λόγος.

Η ζήλια ωστόσο δεν αφορά αποκλειστικά δύο άτομα. Είναι "εξίσωση με τρεις μεταβλητές". Ζηλεύω παράλληλα και τον 3ο που εμφανίζεται. Τον πιθανό αντίζηλο. Κάποιες φορές οι αντίζηλοι είναι πολλοί άλλες φορές είναι ένας αποκλειστικός. Ο αντίζηλος ανεξαρτήτως του ατόμου που αγαπάς τη δεδομένη περίοδο σε "ακολουθεί" πάντα. Ίσως γιατί είναι πιο ωραίος, έχει πιο ωραίο σώμα, ντύνεται πιο ωραία, έχει παραπάνω πράγματα να πει σαν άνθρωπος. Γενικά νιώθεις πως είναι "πιο" από σένα. Και ίσως αξίζει περισσότερο στον άνθρωπό σου. Ο έρωτας, η σχέση με τον άνθρωπο που αγαπάς ίσως να λήξει. Εσύ όμως όποτε βλέπεις τον συγκεκριμένο "αντίζηλο" νιώθεις επισκιασμένος. Λίγος γενικά. Odiosamato. Σου θυμίζει πως ένιωθες τότε. Το πώς πέρασες. Σου θυμίζει πως εσύ δεν ήσουν αρκετός για να τον κρατήσεις.

Η ζήλια φαντάζει κάτι πολύ ωραίο όταν εσύ είσαι ο δέκτης. Σε λογικά πλαίσια (?) πάντοτε. Νιώθεις πως ο άλλος σε διεκδικεί κατά κάποιο τρόπο. Πως δεν έχει χάσει το ενδιαφέρον του. Πως φοβάται μη σε χάσει. Όταν όμως εσύ ζηλεύεις? Τότε τι γίνεται? Υποφέρεις. Περνάς απ' όλα τα στάδια της αυτοκριτικής. Μισείς τον εαυτό σου που νιώθει έτσι. Μισείς τον άνθρωπο που αγαπάς που σε βάζει στη διαδικασία να νιώθεις έτσι. Φοβάσαι πως γίνεσαι παρανοϊκός, τρελλός. Κάνεις πράγματα τα οποία παλαιότερα θεωρούσες τόσο cliche. Μετουσιώνεσαι σε ένας CSI παρακολουθείς κάθε κίνηση του ανθρώπου που κατά τ άλλα αγαπάς. Περιμένεις ένα σημάδι. Ένα σημάδι για να πειστείς οτι δεν είσαι τρελλός ότι όντως έτσι είναι τα πράγματα. Αποκτάς τεράστια αποθέματα ψυχικού σθένους για να αντιμετωπίσεις το ενδεχόμενο ότι ο άνθρωπός σου "ανήκει" πλέον αλλού. Από την άλλη νιώθεις τόσο μικρός και τόσο αδύναμος που τα αισθήματά σου σε βάζουν σ'αυτή τη διαδικασία. Και στο τέλος πόσο παράλογο είναι να θέλεις να πειστείς για το σωστό σου προαίσθημα τη στιγμή που σημαίνει παράλληλα το τέλος της σχέσης σου?

Γίνεσαι σκιά του εαυτού σου. Τον έχεις ήδη χάσει. 

fuck buddies really exist?

Πέρασα ολόκληρο το Σαββατοκυρίακο σπίτι. Βλακεία μου επειδή δεν τα κατάφερα να μπώ ακόμα στο xmas mode αλλά όπως και να χει είπα να μείνω σπίτι. Είδα όλες μου τις σειρές και μετά είπα να κατεβάσω καμμιά ταινία. Έτυχε λοιπόν να δω το "love and other drugs" και "no strings attached". Η πλοκή και του ενός και του άλλου ήταν η ηρωίδα που ήθελε να έχει casual relationship με τον πρωταγωνιστή. Η ίδια πλοκή περίπου υπήρχε και στο "friends with benefits". Γυναίκα γνωρίζει άντρα. Θέλει απλώς να κάνει σεξ μαζί του επειδή προφανώς έχει σοβαρά συναισθηματικά issues και άλλα. Ο άντρας σε κάποιες περιπτώσεις θέλει κι εκείνος τούτη την light σχέση σε άλλες περιπτώσεις συμβιβάζεται για να κερδίσει την κοπέλα.

Και άρχισα να αναρωτιέμαι αν το όλο friends with benefits είναι μύθος ή πραγματικότητα. Και αν είναι απλά μύθος γιατί προωθείται τόσο τελευταία?Στην κυπριακή πραγματικότητα πάντως- όσο υπάρχει- δεν έχει τα αποτελέσματα των παραπάνω έργων. Για να γίνω πιο συγκεκριμένη. Πολλοί/ πολλές εμπήκαμε στη διαδικασία τούτης της σχέσης. Μιλώντας για τον εαυτό μου, για να κερδίσω τον πρώην μου που τον ήθελα τρελά και όχι γιατί ήθελα απλώς να κάνω σεξ χαλαρά και να περνώ καλά. Το ίδιο και πολλές φίλες γνωστές. Όλοι όσοι ξέρω που μπήκαν σ αυτή τη διαδικασία ήταν άτομα που είχαν άλλο κίνητρο πίσω από την ιστορία πέραν του σεξ. Επομένως πίσω από αυτή την και καλά απενοχοποιημένη κατάσταση υπάρχει ένα καλά προγραμματισμένο σχέδιο.

Το καλά προγραμματισμένο σχέδιο προνοεί οτι θα είσαι τόσο καλός στο σεξ και τόσο κουλ που θα κάνεις το αντικείμενο του πόθου σου να σε αγαπήσει να μη μπορεί να δει άλλο άτομο και στο τέλος να είναι μαζί σου. Μαζί σου θα ξεπεράσει όλους τους φόβους της δέσμευσης και θα είσαστε μαζί happily ever after.

Τι συμβαίνει όμως όταν ο άλλος δεν το βλέπει έτσι? Και θέλει απλά να κάνει σεξ? Και μαζί με σένα θέλει να κάνει σεξ και με άλλες? Ο εγωισμός και η αυτοπεποίθησή σου γίνεται χίλια κομμάτια. Έχεις συνέχεια ανασφάλειες. Αν βρεθεί κάποιος άλλος καλύτερος? Αν βαρεθεί? Αν αποφασίσει να κάνει σχέση με κάποιον άλλο και εσύ είσαι απλά εκείνος που περνά τον καιρό του? Η όλο κατάσταση γίνεται επιεικώς βασανιστική. Θέλεις να σταματήσεις αλλά δε μπορείς ή στην ουσία δεν θέλεις. Ή φοβάσαι οτι αν σταματήσεις τώρα χάνεται το σχέδιο σου και ενώ είσαι στο τέλος και επομένως στη νίκη παραδίδεις τα όπλα. Αρχίζεις να μισείς τον εαυτό σου επειδή μπαίνεις στη διαδικασία να προσποιείσαι.Να προσποιείσαι οτι δε νιώθεις παρά ότι νιώθεις. Ίσως να σε πιάνουν και οι συντηρητισμοί σου ίσως πάλι να είναι θέμα εγωισμού. Γιατί να μη με θέλει για κάτι πιο σοβαρο? Αρχίζεις στο τέλος να μισείς και τον ίδιο που σε βάζει σ'αυτή τη διαδικασία.

Ποιός όμως φταίει? Εκάματε κάποια συμφωνία. Απλώς σεξ. Τίποτα παραπάνω. Επομένως ο άλλος είναι σωστός απέναντι στη συμφωνία του. Ξέρει τι θέλει πάει βάσει κανόνων. Δεν φταίει γιατί δε ζήτησε ούτε υποσχέθηκε κάτι παραπάνω. Φταίς εσύ? Ίσως να φταις γιατί νιώθεις. Νιώθεις κάτι παραπάνω από το επιτρεπόμενο. Από την άλλη εσύ δε μπορείς να φταίεις, έχεις το αλάθητο του ερωτευμένου. Κανένας δε φταίει στο τέλος απλώς μπαίνεις σε μια περίεργη κατάσταση χάνοντας και τον φίλο σου και το αντικείμενο του πόθου σου ακριβώς γιατί εσύ νιώθεις ή ακριβώς επειδή δε νιώθεις κάτι παραπάνω στην περίπτωση που είσαι ο "άλλος".

Εν τέλει οι fuck buddies ίσως να μην υπάρχουν... Το να κάνεις σεξ χωρίς να ζητάς κάτι παραπάνω από τον άλλο δεν έχει καταφέρει να επικρατήσει ασχέτως των τόσων έργων που το προωθούν. Ίσως στο τέλος να είναι πράγματι ένας μύθος μια ιδέα, η οποία σπανίως μπορεί να ευδοκιμήσει ακριβώς γιατί πάντα ένας εκ των δύο αρχίζει να νιώθει κάτι παραπάνω.

 Υ.Σ Στην περίπτωση που υπάρχει οποιοσδήποτε ο οποίος το έκανε χωρίς να πληγωθεί ή να πληγώσει τότε τον συγχαίρω. Και αρχίζω να προβληματίζομαι ξανά κατά πόσο όντως μπορεί να ευδοκιμήσει.

keeping my issues strong

Έχει κάποιες μέρες που άρχισα να βγαίνω με κάποιον. Το συγκεκριμένο άτομο έδειχνε οτι του άρεσα εξαρχής αλλά εγώ εκρατούσα τις πισινές μου επειδή είμαι στην κοσμάρα μου γενικότερα επειδή παιρνώ τη φάση του εννωθω, ένι ξέρω ακριβώς. Απλώς πάω τη συντροφιά του κάμνει με να γελώ και να περνώ όμορφα και είπα γιατί όχι να βγούμε χαλαρά πράματα. Να μην το υπεραναλύω και ό,τι βγει.

Στο πρώτο μας ραντεβού εκατάλαβα οτι πέραν της ευχάριστης προσωπικότητας του έχουμε αρκετές διαφορές. Ας πούμε εν ιδιαίτερα τρέντυ για τα γούστα μου..Προσέχει τα ρούχα προσέχει τι φορώ εγώ(!!!) και εντάξει εν εσυνήθισα με έτσι τύπους. Προτιμώ τους πιο ήπιων τόνων. Αλλά έχει και πολλά καλά. Εν πολλά κοινωνικός και έχει απίστευτους τρόπους που για μένα εν σημαντικό. Και λέει μου έξυπνα αστεία. Στο δεύτερο τρίτο ραντεβού άρχισε να με κερδίζει παραπάνω.

Βεβαια.. δε θα μπορούσα να μπαίνω σε μια κατάσταση και να μεν υπάρχει ένα αλλά. Πάντα είτε δε θα υπάρχει απολύτως κανένας στη ζωή μου ούτε καν να με ενδιαφέρει λίο είτε θα υπάρχουν 2-3. Στη δεδομένη περίπτωση είναι ο Σ που υπάρχει πάντα πάντα πάντα αν και κρατώ τις αποστάσεις μου όσο μπορώ. Και ένα άλλο παιδί που εγνώρισα πρόσφατα. Και εκείνος εν πολλά κοινωνικός και ευχάριστος και αμέσως μόλις εγνωριστήκαμε "εδέσαμε". Εν νομίζω να μου αρέσει ερωτικά αλλά μιλώ του γιατί περνώ καλά.  Ξέρω οτι δεν είναι και ότι καλύτερο γιατί εκείνος εξεκαθάρισε μου πως με βλέπει...

Μερικές φορές σκέφτομαι οτι συμβαίνουν μου διάφορα κακά πράματα επειδή ούτε εγώ είμαι ιδιαίτερα σωστή ούτε καλή. Ένι ξέρω τι εν το ηθικά σωστό και λάθος. Βρίσκω δικαιολογίες στις πράξεις μου. Και τα λάθη μου ακόμα γουστάρω τα. Τρώω τα μούτρα μου και λέω ευτυχώς γιατί διαφορετικά, θα έμενα με ένα "what if". Και το what if εν επικίνδυνο πράμα και προσωπικά δεν το έχω στο DNA μου. Κρατά σε στάσιμο.. Ενώ κάνεις τη βλακεία σου και προχωράς. Ή εν προχωράς ή πάεις μπροστά πίσω...

Όπως και να χει εγώ περνώ καλά με τον τρέντυ τύπο. Ασχολείται με τα ρουχούθκια του τα labels του πού εννα πάει τα σαββατοκυρίακα κλπ. Ξέρω οτι εν θα νιώσει όπως νιώθω εγώ άμαν ακούω Διάφανα και Παυλίδη, ούτε ξέρει ποιά εν η Κατερίνα Γώγου ούτε εννα κάτσει να διαβάσει Neruda Barthes και Sartre. Αλλά πραγματικά.. πόσο ρόλο παίζει τελικά?

ο Δούκας κι εγώ

Η σχέση μας με τον Δούκα μετρά 5 χρόνια. Εγώ είχα τεράστια φοβία με τα τετράποδα λόγω παιδικών τραυμάτων και δεν ήθελα με τίποτα να τους βλέπω μπροστά μου. Αναγκαστικά όμως είχαμε φίλο ο οποίος δεν ήξερε τι να τον κάνει, θα τον έδινε σε καταφύγιο με αποτέλεσμα να θανατωθεί σε κάποια φάση λόγω έλλειψης χώρου-δύστροπη ράτσα σημαίνει πως κανένας δε θα τον ήθελε. Ο Δούκας καταφθάνει. Ήταν ένα κουτάβι, όμορφο με τεράστια θλιμμένα ματάκια που έτρωε ασταμάτητα. Χωρίς κορεσμό. Το πρώτο διάστημα έμενε έξω στο σπιτάκι του. Κάθε νύχτα έκλαιε ασταμάτητα. Εμείς ούτε να σκεφτούμε να μπει στο σπίτι.  4 μέρες μετά αρρωστά άσχημα. έτοιμος να πεθάνει ο Δούκας. Μένει στο κτηνιατρείο για μια βδομάδα. Εμείς απαρηγόρητοι και καλά οτι φταίμε που τον είχαμε έξω μόνο του.Έρχεται πίσω και θρονιάζεται στο σπίτι. Ο Δούκας νιώθει βασιλιάς. Ξαπλώνει στους καναπέδες στα κρεβάτια, κάνει ανάστατες τις ντουλάπες -όποτε τις δει ανοικτές -κατουρά στα παπούτσια.Και τρώει ασταμάτητα.  Ακούει φωνές σιγά σιγά μαθαίνει. Προσπαθούμε να τον εκπαιδεύσουμε αλλά τίποτα. Το μόνο που μαθαίνει είναι το "χέρι" και γίνεται όταν θέλει να φάει. Κάθεται και απλώνει το χέρι του τρέχουν τα σάλια του και περιμένει καρτερικά το φαγητό. Ο Δούκας φοβάται τους κεραυνούς. Όποτε αστράφτει και βροντά κουρνιάζει κοντά μου. Κάθεται ακόμα και πάνω μου έστω κι αν είναι ολόκληρο γομάρι. Αρχίζει σιγά σιγά να αντιλαμβάνεται πως νιώθει ο καθένας. Αν γελάς και μιλάς τραγουδιστά κουνά την ουρά του και πηδά πάνω σου. Αν κλαις έρχεται και σε γλύφει ώσπου να σταματήσεις. Αν ετοιμάζεις βαλίτσες κλαίει και κάθεται στα πόδια σου για να μη φύγεις.
Σε κάποια φάση αρρωστά ξανά πολύ άσχημα. Πρέπει να κάνει δύσκολη εγχείριση και οι πιθανότητες δεν είναι πολλες να πετύχει. Εμείς απαρηγόρητοι. Εκείνος χάλια από τις ναρκώσεις δε μπορεί να κινηθεί κατουρά ανεξέλεγκτα δείχνει εντελώς ανήμπορος. Είναι η πρώτη φορά που συνειδητοποιώ πόσο σημαντικός είναι στη ζωή μας και πως έχει καταφέρει με την παρουσία του να μας αναγκάσει να εξωτερικεύουμε ό,τι νιώθουμε ούτως ώστε να το λαμβάνει και ο ίδιος. Το ξεπερνά βρίσκει την παλιά του ζωντάνια και τα πράγματα επανέρχονται στους παλιούς τους ρυθμούς.

Ο Δούκας μαθαίνει να λειτουργεί σαν άνθρωπος. Του μιλούμε κανονικά και αντιλαμβάνεται τα πάντα. Του δίνουμε όση αγάπη μπορείς να δώσεις σε ένα μικρό μωρό. Και εκείνος έτσι νιώθει όπως ένα μικρό μωρό. Βαριέται την τηλεόραση κουνά την ουρά του και περιστρέφεται γύρω απο τον εαυτό του όποτε ακούει μουσική που του αρέσει.Κοιμάται στα πόδια σου φοβάται να μένει μόνος του νύχτα φοβάται τους γιατρούς και λυπάται κάθε πρωί όταν φεύγεις για δουλειά.
Ίσως να μη θεωρείται ότι καλύτερο να μεγαλώνεις ένα σκυλί σαν να είναι άνθρωπος αφού λίγα χρόνια ζωής του απομένουν και σύμφωνα με πολλούς δεν πρέπει να δένεσαι τόσο με ένα τετράποδο. Εγώ ξέρω πως ίσως να μην του δώσαμε τα απαραίτητα εφόδια εκπαίδευσης αλλά του έχουμε δώσει αγάπη και έστω αυτά τα λίγα χρόνια ζωής που του απομένουν ο Δούκας θα ζει βασιλικά.  Εξάλλου για να αγαπήσεις και να ζήσεις με ένα σκύλο δεν είναι αναγκαίο να τον εκπαιδεύσεις να γίνει μισός άνθρωπος, κάτι που δεν είναι αλλά να τον αφήσεις να ξεδιπλώσει το τι είναι και τη διαφορετικότητα του τι είναι ούτως ώστε να γίνει μέλος μιας ομάδας και συγκεκριμένα μέλος της οικογένειας.

κούσκο

λυπούμαι σε.. λυπούμαι σε που εν "ννώθεις"

Συμφωνία αρ.1

....Η δυστυχία σε κάνει πάντα να αναβάλλεις-έφυγε η ζωή
Οι φίλοι είχαν χαθεί
Και οι εχθροί ήταν μικρόψυχοι για να μπορείς να τρέφεσαι απ'το μίσος σου..

...Πάνω στα υγρά τσαλακωμένα σεντόνια μαραίνονταν το γέλιο
των αγέννητων παιδιών…
και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.

Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.

Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απο τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων.

Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι
γίνονται οι πιό καλοί επαναστάτες.

Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή
μπροστά στο θάνατο
ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα…

Mεγάλες λέξεις δε λέγαν πια τίποτα και τις πετούσαν στους
οχετούς.

Α, εσύ δεν είδες ποτέ το ίδιο το χέρι σου να σε σημαδεύει αλύπητα
απ’ το βάθος των περασμένων.

…Θέ μου πόσο ήταν όμορφη
σαν ένα φωτισμένο δέντρο μια παλιά νύχτα των Xριστουγέννων…

Συχώρα με, αγάπη μου, που ζούσα πριν να σε γνωρίσω.

Μισώ τα μάτια μου που πια δεν καθρεφτίζουν τό χαμόγελό σου…

Η πλατεία θα μείνει έρημη
σα μια ζωή που όλα τάδωσε, κι όταν ζήτησε κι αυτή
λίγη επιείκεια
της την αρνήθηκαν.

Χωρίς όνειρα να μας ξεγελάσουνε και δίχως φίλους πιά
να μας προδώσουν…

Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουνε
μια θέση
στη ζωή των άλλων.
Ή
ένα θάνατο
για τη ζωή των άλλων…

just let me know and i'll sing in your ear again

κάποιοι άνθρωποι και κάποια τραγούδια σημαδεύουν σε για πάντα

weird weekend

Είχα περάσει πολλά περίεργο σαββατοκυρίακο. Κυρίως επειδή το Σάββατο επήρα την απόφαση να κάμω ανακατάταξη του δωματίου μου να βάλω σε μια τάξη τα συρτάρια μου τις ντουλάπες μου και τη ζωή μου. Έβκαλα δώστου ρούχα τσαλακωμένα που την αχρησιμοποιήτη ντουλάπα μου που είχα ξεχάσει πως υπήρξαν ποτέ μέρος της ζωής μου, κατανομή παπουτσιών να ξέρω τι μου γίνεται τι έχω και τι εν έχω, καλή ώρα όπως τη Ράνια. Κυρίως όμως επειδή εν είχα χώρο για καινούργια πράματα. Ένιωσα και τον παραλληλισμό ότι πλέον η ζωή μου εν στάσιμη όπως τις ντουλάπες μου και τα συρτάρια μου που αποτελούνται μόνο που παλιά πράματα και τίποτε νέο.
Μετά που πολλή οργάνωση έπεσα πάνω σε ένα μπαουλάκι που το έχω που την 1η, 2α λυκείου. Εφύλαα πράματα όπως συνομιλίες μας με τις φίλες μου εισητήρια που συναυλίες εισητήρια που σινεμά κάρτες γενεθλίων κλπ. Που τότε μέχρι πέρσι, πράματα που είχαν σημασία για μένα ακόμα και το 1ο μου τίκετ του μετρό στο Παρίσι. Ψάχνοντας τα ήβρα και σιντί,  γράμματα καρτούλες που μου έκαμνε η 1η μου φυσιολογική σχέση.  Ήμουν 20 τότε πολλά στον κόσμο μου τζίνος ροκάς εναλλακτικός τύπος. Η αλήθεια εν οτι άμαν τον είδα εγώ τον επροσέγγισα πρώτη. Εφορούσε μια φανέλλα ενός όχι τόσο γνωστού ροκ συγκροτήματος. Και θέλοντας εγώ να το παίξω κουλ είπα του ένα τραγούδι τους οτι μου αρέσκει πολλά. Τζαμέ νομίζω εκέρδισα την προσοχή του. Ε και για να μην πολυλογώ είχαμε μια σχέση που εγώ εν ήξερα ποτέ τι μου εγίνετουν και εκείνος ήταν δοσμένος ολοκληρωτικά, ώσπου εν επίεννε η κατάσταση ετσακωνόμασταν εχωρίσαμε και εν ήθελε να μου ξαναμιλήσει. Είχα ξεχάσει κάποιες σημαντικές λεπτομέριες του πόσο καλός ήταν ώσπου ήβρα τα γράμματά του και τα σιντί του με τις αφιερώσεις. Και είπα στον εαυτό μου  για ακόμη μια φορά"ρε βλάκα κάποιος ήταν πραγματικά ερωτευμένος μαζί σου κι εσύ άφησες τον έτσι".
 Ενύχτωσε και μετά από πολλές μπλέ σακκούλες η ντουλάπα και τα συρτάρια ετακτοποιηθήκαν. Αποφασίζουμε λοιπόν να πάμε σε γνωστό μπαράκι της παλιάς Λευκωσίας το οποίο αγαπώ ιδιαίτερα. Διασχίζω τη λήδρας σιγά σιγά σκεπτόμενη πόσο αγαπώ τούτες τις περιοχές και ξαφνικά βλέπω μακριά ένα ζευγαράκι.  Εγύρισα 2η φορά πάνω τους επειδή είμαι γνωστή περίεργη και αδιάκριτη. Το ζευγάρι επλησίαζε, εγώ επροσπαθούσα να καταλάβω αν ήξερα τον άντρα. Ήταν εκείνος! Πριν λίες ώρες εδιάβαζα τα γράμματα του πως ποτέ εν θα σταματήσει να με αγαπά πως είμαι το μόνο πράμα που σκέφτεται και ξαφνικά βλέπω τον να αγκαλιάζει μιαν άλλη. Ήταν διαφορετικός είχε βάλει κιλά ήταν τέλια ψιλοκουρεμένος.Εσταμάτησα. Πρέπει να εφάνηκα ιδιαίτερα ηλίθια. Να κάθομαι να κοιτώ. Είδε με. Εσάστησε, εκατάλαβα το στο βλέμμα του. Μετά εφάνηκε θυμωμένος. Ίσως επειδή έμεινα να κοιτάζω. Επροχώρησε μαζί της ούτε καν να μου μιλήσει. Εγώ εγύρισα πίσω. Να βεβαιωθώ ότι ήταν τούτο που έβλεπα οτι εν με εγελούσαν τα μάτια μου επειδή όπως και να το κάνουμε πόοοοση σύμπτωση να τον δω την ίδια μέρα που εκοίταζα τα πράματά του?
Εν εμπορούσα και δε μπορώ να βγάλω που το μυαλό μου τη σκηνή. Και έννεν επειδή είμαι ερωτευμένη μαζί του ή κάτι παρόμοιο επειδή αν ήμουν κάποιο μέρος του εγκεφάλου μου τότε της συνείδησής μου ήταν να τον έκαμνε να μείνει. Εν εμπορούσα να το ξεπεράσω καθαρά λόγω εγωισμού! και ντρέπομαι που το λέω. Επειδή άμαν κάποιος άνθρωπος υποφέρει μαζί σου και επιτέλους γνωρίσει την ευτυχία-εαν είσαι καλός άνθρωπος - εν πρέπει να χαρείς? Εγώ εν εχάρηκα. Ελυπήθηκα για τον εαυτό μου. Ελυπήθηκα που έμεινα όπως την αποσβωλομένη να κοιτάζω.Ελυπήθηκα που εγώ επροχωρούσα μόνη μου μες τη Λήδρας. Ελυπήθηκα επειδή όπως και να το κάνουμε εκείνος τώρα επήρε την εκδίκησή του, πιάτο που τρώγεται κρύο μεν εκδίκηση δε. Και μένω εγώ να αναρωτιέμαι, μπορεί κάποιος που ορκίζεται για το πόσο σε αγαπά που κάμνει θυσίες απλώς για να εν μαζί σου να μπορεί απλά να προχωρά με τη ζωή του και να κρατά αγκαλιά ανέμελος μια άλλη κοπέλα στη μέση της λήδρας? Μπορεί κάποιος που την άλλη να εν τόσο εγωιστής όσο εγώ? Να σκέφτεται οτι έχασε το "έπαθλό" του? 'Οτι κάποια άλλη μπορεί τώρα να χαρεί τα όσα έχει να της δώσει τα οποία εγώ έτσι απλόχερα επέταξα? Και αν ήβρε τώρα την ευτυχία και τον έρωτα σε μιαν άλλη γυναίκα σημαίνει οτι i've paid my dues στον έρωτα? ότι εν θα μου την ξανακάτσουν πλέον και ότι το κάρμα γυρίζει θετικά τωρά πάνω μου?

i am the one who waits..

Η αναμονή για κάτι θεωρείται πάντα από τα πιο δύσκολα συναισθήματα-εάν μπορεί κάποιο αίσθημα να θεωρηθεί δύσκολο- Όπως και να χει. Ολόκληρη η ζωή καταντά μια προσμονή. Προσμένω πάντα για κάτι άλλο. Στιγμές περνούν άνθρωποι φεύγουν έρχονται κι εμείς αναμένουμε κάτι. Το σχολείο να τελιώσει, να περάσει ο χειμώνας να έρθει το καλοκαίρι, να τελιώσει η εξεταστική/οι σπουδές/το διάβασμα. Ο χρόνος κυλά. Στην ουσία περιμένουμε πάντα κάτι να τελιώσει, ίσως για να αρχίσει κάτι άλλο αλλά ακόμη και τότε, άμαν το αντικείμενο της προσμονής φτάσει, αρχίζουμε να περιμένουμε κάτι άλλο.

Η προσμονή θεωρείται ένα από τα κύρια αισθήματα που αποτελούν τον έρωτα. Περιμένω τον Χ να με με πάρει τηλέφωνο, περιμένω τον Χ να έρθει στο ραντεβού μας περιμένω από τον Χ να με αγαπήσει.  Η σχέση τελειώνει ο έρωτας ακόμα αλλά εμείς προσμένουμε κάτι. Ίσως περιμένω να αλλάξουν τα δεδομένα. Να περάσει ο καιρός, να καταλάβει ο άλλος. Περιμένω μιαν αντίδραση, μια αλλαγή μια επιστροφή.

Ο Barthes λέει :"Είμαι ερωτευμένος? Είμαι από τη στιγμή που περιμένω/αναμένω. Ο άλλος δεν περιμένει ποτέ. Κάποιες στιγμές θέλω να παίξω το ρόλο του άλλου, εκείνου που δεν περιμένει- Να απασχολήσω κάπως τον εαυτό μου, να φτάσω αργά, αλλά πάντα χάνω στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Ο,τι κι αν κάνω βρίσκω τον εαυτό μου εκεί, άπραγο, στην ώρα μου ακόμα και πριν την ώρα μου. Η μοίρα του ερωτευμένου είναι μία-"Είμαι πάντα αυτός που περιμένει".

Ολόκληρη η ζωή μας περνά. Οι πιο σημαντικές στιγμές μας περνούν ανοιγοκλείνοντας τα μάτια μας. Περιμένουμε πάντα κάτι άλλο. Τον επόμενο σταθμό. Λέμε πάντα για τη σημασία του ταξιδιού αλλά ποιός το κάνει στάση ζωής? Ποιος απολαμβάνει κάθε στιγμή του ταξιδιού, είτε τούτο λέγεται έρωτας είτε σπουδές γάμος γέννηση ενός παιδιού? Νομίζω κανένας ή ελάχιστοι. Πάντα περιμένουμε κάτι άλλο. Να φτάσουμε στον προορισμό μας εως ώτου σκεφτούμε κάτι άλλο πως έχει προτεραιότητα να γίνει. Ποιός απολαμβάνει κάθε στιγμή τον έρωτα του? Να βλέπω τον Χ και λέω "τούτο είναι, τούτα τα 60 λεπτά/δευτερόλεπτα έχω μαζί του και ίσως μετά τίποτε άλλο. Θέλω να τα ζήσω στο έπακρο." Ίσως κανένας. Είμαι με τον Χ και αναμένω, προσμένω περιμένω ελπίζω κάτι απο κείνον.

Η αναμονή για κάτι μπορεί να εν κάτι που εμφυτεύτηκε μέσα μας που μωρά. Το να ευχαριστιέσαι το τώρα να ζεις το σήμερα όπως έρθει ίσως να δείχνει στασιμότητα τεμπελιά έλλειψη φιλοδοξίας.  Ίσως ναι ίσως όχι.. Προσωπικά εν θέλω να είμαι το τρένο που βλέπει τα άλλα να περνούν ούτε θέλω να ελπίζω στην προσμονή του Χ πως εαν έρθει σίγουρα θα με κάνει να κυλάω ξανά...θέλω να σταματήσω να είμαι εγώ εκείνη που περιμένει.

οι πιο όμορφοι άνθρωποι

Ξέρω κόσμο που πραγματικά είναι γεννημένος για να βρίσκεται σε σχέση. Οι τέλειοι άνθρωποι ρε παιδί που για σχέση. Και άντρες και γυναίκες. Παραπάνω γυναίκες. Συνήθως έχουν μακροχρόνιες σχέσεις. Μπορεί να χωρίσουν αλλά μετά να βρούν πάλε κάποιαν άλλη μακροχρόνια σχέση. Ένι ξέρω. Κρατούν τους ανθρώπους τους αν μπορούμε να το θέσουμε έτσι Συνήθως όμως επαρατήρησα πως στο θέμα φιλίας εν τα παν πολλά καλα. Δηλαδή εν θα έχουν μια παρέα που φίλους πολλά δεμένους μεταξύ τους.

Εγώ στις σχέσεις μου εν ήμουν πολλά καλή. Ετελιώναν σύντομα. Μπορώ να πω όμως οτι στο θέμα φιλίας είμαι και ήμουν πάντα πολλά τυχερή. Είχα που μικρή ηλικία τους πιο τέλειους φίλους.

Με την πιο παλιά μου φίλη μετρούμε μια εικοσαετία κοινής πορείας. Ήταν μοναχοπαίδι κακομαθημένη αλλά μαζί μου ήταν αλλιώς. Θυμούμαι έβκαλα ανεμοβλογιά και εφιλούσε με ούλλη μέρα. Στο τέλος εκόλλησε και εκείνη. Όπως και να χει μαζί επεράσαμε πολλά. Εχανόμασταν που σπίτι επιστρέφαμε νύχτα με κτυπημένα γόνατα, επειραματιζόμασταν "επαγγελματικά"  στην πορεία "εκδίδοντας" περιοδικό με ζωγραφιές μας και εκθέσεις μας να το πουλούμε στη γειτονιά, επαρακολουθήσαμε γκόμενους,εκλάψαμε για γκόμενους εχάσαμε παππούδες γιαγιάδες μαζί ήταν πάντα κάτι σαν αδερφή μου.

Την καλύτερη μου φίλη από το σχολείο επάντρεψα την πρόσφατα. Η φιλία μας μετρά 10ετία και βάλε. Εδέσαμε που την αρχή. Μαζί διακοπές, μαζί εμέναμε χωρίς χρήματα, εψαχνόμασταν μουσικά στυλιστικά μαζί ήπιαμε σε σημείο να μεν μπορούμε να πάμε σπίτι μας μαζί εβγαζαμε τα εσωψυχά μας. Ακόμα και τώρα άμαν εν είμαι καλά κοιμάται σπίτι μου.

Με τον διπλανό μου της 3ης λυκείου είχαμε ψιλοχαθεί που επίε στρατό. Ο πιο ευαίσθητος άνθρωπος του κόσμου σε συνδυασμό με το πιο έξυπνο χιούμορ και το πιο αντιφατικό γούστο στη μουσική. Ανταλλάζαμε σιντι  μουσικές γνώσεις και διαδρομές. Εμιλούσαμε για τον ανεκπλήρωτο του έρωτα και πως να της κοντέψει. Ποτέ εν της εκόντεψε πάντως. Εθάυμαζε που μακριά. Εν ψιλοαγοραφοβικός μισά τα lifestyle (τόπους και τρόπο ζωής) μπορεί να κάθεται για μέρες κλεισμένος σπίτι να δκιαβάζει κόμικς να ζωγραφίζει και να ακούει μουσική. Η φιλία μας εν τόσο περίεργη αλλά τόσο μοναδική όσο ξεχωριστός εν και εκείνος.

Με την υπόλοιπη παρέα του σχολείου είχαμε χαθεί για μια περίοδο. Κυρίως γιατί εσπουδάζαμε αλλού για ένα μεγαλο χρονικό διάστημα.  Εμέναμε η μια σπίτι της άλλης κάθε Παρασκευή Σάββατο νύχτα. Είχαμε τις πιο τέλειες σκαπούλες τα πιο μεγάλα ερωτικά δράματα σε συνδυασμό με το πιο απίστευτο γέλιο. Πριν 2 χρόνια όμως είχαμε απώλεια της μάνας της μιας μου φίλης. Εγίναμε ξανά 15 χρονών. Εκάμναμε αλλαγή βάρδιας να την προσέχουμε, εκείνες ήταν δύσκολες μέρες, ώρες. Αλλάξαμε. Αλλά πάλε ήταν σαν να μεν επέρασε μια μέρα σαν να μεν άλλαξε τίποτε που τότε εγίναμε η παλιά παρέα. Ίσως τωρά να μας δένουν παραπάνω πράματα.

Με τους φίλους μου του πανεπιστημίου εν εχαθήκαμε ποτέ. Εδέσαν μας τόοοσες καταστάσεις που εννα είμαστε πάντα μια οικογένεια. Βρεθόμαστε σχεδόν καθημερίνα. Όι όλοι μαζί πάντα αλλά εν συχνές οι συναντήσεις μας, οι κουβέντες μας εν τελιώνουν ποτέ. Επαντρέψαμε εχωρίσαμε, εγεννήσαμε οι γονείς μας γνωρίζονται μεταξύ τους. Εν ένα δέσιμο που εν θα χαθεί ποτέ.

Ίσως να βρω κάποιον να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου ίσως και να μεν τον βρω ποτέ όμως πάντα όποτε σκεφτώ τις πιο θλιμμένες και τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου εν ήμουν ποτέ μόνη μου είχα πάντα δίπλα μου τούτους τους ανθρώπους. Γι'αυτό νιώθω ευλογημένη που το Θεο. Η ζωή εν στιγμές εν άνθρωποι που μπαίνουν στι ζωή σου και γεμίζουν την χρώματα και μυρωδιές. Άλλα χρώματα ξεθωριάζουν και χάνονται. Τα χρώματα τα δικά μου εν τα πιο φωτεινά τα πιο ανεξήτηλα!  

πολλά απαγορευτικά πράματα

Έννεν οτι οι άντρες κάμνουν ουρά έξω που το σπίτι μου, ούτε πως είμαι καμμιά ιδιότροπη κορούα που κλαίεται για την μη ύπαρξη αντρών, ούτε εδκιάβασα πρόσφατα κανένα "γαινεκοπεριοδικο" απλώς είχαμε βκει έξω με φίλες μου σίνγκλ πικραμένες και με 2 φίλες μας "χαρτωμένες" εχτές για ποτά. Οι χαρτωμένες εσυζητούσαν για τους χαρτωμένους as usual + εμένα εταξίδευκε το μυαλό μου στο οτι δε θα εμπορούσα με τίποτε να είμαι με κανένα εκ των δύο.Θέλω να πω δεν έχω ούτε το ελάχιστο ίχνος φθόνου ζήλιας που έχουν κάποιον άντρα στη ζωή τους. Μετά εφύαν επειδή εν μπορούν να λείπουν πολλές ώρες μακριά που το έτερον και εμείναμε οι υπόλοιπες + εσυζητούσαμε τι εν μπορούμε με τίποτε σε έναν άντρα. Τα δικά μου εν τα εξής

1. Μεν μου χουμιστείς μόλις με γνωρίσεις ή  βκούμε 2-3 φορές για το πανάκριβο αυτοκίνητο σου ή για το διαμέρισμά σου στο κέντρο της Λευκωσίας. Επίσης να προσπαθείς με άκομψο τρόπο να μάθεις τι δουλειά κάμνουν οι γονείς μου και τι περιουσία έχω.Σημαίνει πως είσαι ματαιόδοξος ππαραδόπιστος όπως θέλεις παρτο και κυρίως επιφανειακός. Υποθέτω πως σκοπός της ζωής σου είναι τούτος να βκάλλεις λεφτά τζαι να κάμνεις show off όπως επίσης να βρείς μια πλούσια να ζείτε μαζί στην πλήρη επιφάνεια.
2. Στην ερώτησή μου τι μουσική ακούεις μη μου απαντήσεις εεεε ακούω ο,τι μουσική παίζει στα κλάπςςς. Πε μου ακούω τερλεγκα αλλά τεκμηρίωσέ το. Κατακρίβειαν να μεν ακούει τερλέγκα ρε παιδί μου. Να ακούει μουσική που σημαίνει κάτι για τζίνον.
3. Μη μου πεις που μισά μισά. Είμαι ικανή να φύω χωρίς να πληρώσω. Βκαίνεις με μια κορούα πίνει ένα ματέους 6 ευρώ εεεε μεν της πεις που μισά μισά. Είναι ο,τι χειρότερο. Μπορεί να πληρώσεις εσύ την 1η φορά και την 2η η κορούα και πάει λέγοντας. Ο άνθρωπος που είναι της νοοτροπίας ο καθένας τα δικά του σε μια έξοδο σημαίνει οτι σκέφτεται έτσι και σε ότι αφορά τα συναισθήματα. Δίνω τόσα δώσε κι εσύ άλλα τόσα. Υπολογιστικά δηλαδή επομένως εγώ βάζω Χ.
4. Βκαίνουμε έξω.ΜΕΝ ΜΙΛΑΣ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. Όι εν γυρίζει η γη γύρω που σένα όι εν με κόφτει να μάθω πόσες μ*****ες έκαμες στον στρατό. Ούτε πόοοσο έξυπνος είσαι και πως ο μάστρος σου -η εταιρεία που εργάζεσαι θα εκατέρρεε χωρίς εσένα.
5. Μεν είσαι μίζερος. "BOOOHOOOHOOOOO εν έχω λεφτάααα μινίσκω με τη μάμμα μουυυ εν μου αρέσκει η δουλειά μουυυ ούλλες οι γυναίκες που εγνώρισα εφερθήκαν σκάρτα" και άλλες μεγάλες στιγμές και ατάκες του ξανθόπουλου. Να σε παρηγορήσω μια δυο φορές άμαν και αν περνάς δύσκολα αλλά την αρνητική σου ενέργεια να μεν μου τη μεταδώσεις!
6. Μεν είσαι ανασφαλής. Η ανασφάλεια εν περιορίζεται στη ζήλια τρίτου προσώπου. Αλλά σε κάτι κομπλεξικά ξεσπάσματα τύπου "ουυυ που εννα πάμε???τι εννα πρέπει να φορήσω???? εννα ξέρω κανένα ή εννα κάθουμαι μόνος μου???" Να είσαι άνετος να έχεις αυτοπέποίθηση και να είσαι κοινωνικός εν πολλά σημαντικό όι τέλια γεναικούα.
7. Μεν είσαι ο τύπος που εννα συζητήσει μόνο για μάππα + αυτοκίνητα. Εν χρειάζεται να το σχολιάσω παραπάνω τούτο.
8. Να έχεις καλή και καθημερινή σχέση με το μπάνιο. Ούτε τούτο χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση
9.  Μεν έχεις σκύλλο και να εν δεμένος συνέχεια με τον "άλυσο" + να τον παίρνεις απλώς στο "τζινίι". ΤΟΥΤΟ ΕΝ ΣΕ ΚΑΜΝΕΙ ΦΙΛΟΖΩΟ!
10. Να μεν πιστεύκεις οτι είσαι ο pash γκόμενος οτι μπορείς να συνοδεύεις μια γυναίκα με το να θωρείς ποτζί ποδά αδιάκριτα +να την κάμνεις ρεζίλι. Αν σε κάμνει τούτο να νιώθεις ωραία + να ανεβαίνει η αυτοπεποίθησή σου σημαίνει οτι είσαι μεγάλος κομπλέξας και παράλληλα ξενέρας.

Αυτά προς το παρόν είναι τα πράματα που δεν ανέχομαι με τίποτε. Και ναι εννοείται οτι τα πλείστα από τα παραπάνω τα εβίωσα! Φαντάζουν λεπτομέρειες αλλά κρύβουν ουσιώδη στοιχεία για τον χαρακτήρα του άλλου.. ΓΙΑ ΣΑΣ??? Ποιά εν τα τεράστια Χ?

love of my life

Εδιάβαζα κάπου οτι ο freddie έγραψε το εν λόγω τραγούδι για τη γυναίκα της ζωής του τη Mary Austin. Ασχέτως οτι ήταν gay/bi εν είμαι σίουρη τι ήταν ακριβώς και επέρασε τη ζωή του με άλλο σύντροφο, ωστόσο, το εν λόγω τραγούδι αφιέρωσέ το στη γυναίκα της ζωής του και άφησέ της επιπρόσθετα το σπίτι του μετά το θάνατό του. Που με κάμνει να αναρωτιέμαι πόσο περίεργο πράμα εν ο έρωτας και ακόμα πόσο περίεργος εν ο ορισμός του "ο έρωτας της ζωής μου".

Μπορεί να βρει κάποιος τον έρωτα τη ζωής του? τον απόλυτο έρωτα? και αν βρει τον έρωτα της ζωής του αλλά εν υπάρχει ανταπόκριση? τούτο του αναλογεί και ετέλιωσε? να ζήσει για πάντα με ένα απωθημένο ή μιαν ανάμνηση?

Τον "Σ" μόλις τον είδα είπα οτι τούτο είναι. Έρωτας με την πρώτη ματιά που λένε. Και μάλιστα είδα τον σε πολλά άσχημη για μένα μέρα. Ήταν πολλύ κρύο εκυκλοφορούσα με τον κότσο του παπά με φόρμες και με φουσκωτό σακκάκι. Νομίζω πως εν μου έδωσε καν σημασία. Απλώς εγώ είπα πως τούτο είναι εννα τον διεκδικίσω και εννα είμαστε μαζί. Ήμασταν μαζί και ήταν πιο ωραίος μέσα παρά έξω. Ήταν έξυπνος ακομπλεξάριστος με προσωπικότητα και επερνούσαμε καλά. Όσο διάστημα εν με επιάναν οι ανασφάλειες και οι μελοδραματισμοί μου-ημουν η προσωποποίηση της drama queen ειλικρινά-επερνούσαμε πολλά ωραία! Τελικά -αν και είμαι σίουρη ότι με αγαπά και νοιάζεται- εν ενιωθε όπως εγώ κι έτσι ετέλιωσε. Όσο κι αν τον αγαπούσα σίγουρα εν θέλω να θεωρηθεί ο έρωτας της ζωής μου. Ο μοναδικός έρωτας που θα έχω να εν κάποιος που οκ κάτι ένιωθε απλά εν ένιωθε όπως εγώ.

Μπορεί να υπάρξουν πολλοί μεγάλοι έρωτες στη ζωή κάποιου να ζήσει δηλαδή πολλές φορές τον απόλυτο έρωτα? Και αν ναι πώς επιλέγει τον έρωτα της ζωής του?

Και στην περίπτωση που εν αναλογεί για τον καθένα ένας μεγάλος έρωτας? Τι κάμνουν τούτοι οι άνθρωποι? Ζούν συμβατικά χωρίς να νιώσουν ποτέ τις πεταλούδες? χωρίς να νιώσουν την απόλυτη απόγνωση για το χαμό τούτου του έρωτα?

Στο τέλος τι εν το καλύτερο? Να γνωρίσεις τον μεγάλο έρωτα να βιώσεις την απόλυτη ευτυχία αλλά και ακόμη χειρότερα τη δυστυχία?Ή να μεν γνωρίσεις ποτέ τον έρωτα της ζωής σου? Δηλαδή να βρείς ένα καλό πλάσμα που ταιριάζουν οι σπουδές οι δουλειές σας και να τον "πάρεις" χωρίς να νιώσεις τίποτε wow και αποφεύγοντας να πληγωθείς ανεπανόρθωτα.

Εγώ προσωπικά εν εκατέληξα. Εγνώρισα πολλούς μυστήριους τύπους σε τούτη την προσπάθεια του να ερωτευτώ να είμαι με κάποιον επειδή τούτο επιβάλλει η κοινωνία. Δήθεν και καλά της κουλτούρας που εν εσκάζαν, τύπους της φύσης που εθέλαν να κάτσουμε ολόκληρο το καλοκαίρι κκαμπινγκ εεε και ας μεν εκάμναμε καλά καλά μπάνιο σιγά το πράμα, τύπους που τους εκόφταν πολλά να κάμουν λεφτά να έχουν το τέλειο αυτοκίνητο(ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΜΟΥ) ακόμα και psycho που μου εκάμναν παρακολούθηση αμαν έβκαινα έξω κ.λ.π. Ένι ξέρω αν αξίζει τούτη ούυυλλη η προσπάθεια. Ίσως και ναι. Η κάθε γνωριμία που είχα, κάμνει με πλέον να γελώ και να σκέφτομαι τα καλά. Ίσως να μεν βρω ξανά τον μεγάλο έρωτα ή τον έρωτα της ζωής μου φτάνει που ξέρω ότι αν δεν βρω τούτον τον κάποιο που εννα με κάμει να θέλω να σπάσει η καρδιά μου (που λέει και το γνωστό σουξεδάκι όξα?) έστω κι αν πληγωθώ, τότε καλύτερα να μεν είμαι ποτέ με κανένα. Εν όπως την αλεπού στον μικρό πρίγκηπα όταν την εξημέρωσε και μετά ο μικρός πρίγκηπας και έπρεπε να φύγει η αλεπού ήταν λυπημένη, αλλά εν την ένοιαζε γιατί είχε ήδη κερδίσει το "χρώμα του σταριού".

gonna give my heart away

I'm so tired of playing
Playing with this bow and arrow
Gonna give my heart away
Leave it to the other girls to play
For I've been a temptress too long

To kserw pia den m agapas

Στα τραγούδια συνήθως δίνω πολλή παραπάνω σημασία στα λόγια παρά στη μουσική. Είχα το πάντα τούτο ένι ξέρω γιατί. Και μπορώ να ακούω κάθε είδος τραγουδιού που έχει να πει κάτι στιχούργικά. Ίσως γι'αυτό να μου αρέσκουν μου πάρα πολλά τα παλιά λαϊκά τραγούδια. κυρίως για τους στίχους τους. Νιώθω οτι οι στίχοι εν πολλά αγνοί. Αγαπούν χωρίς να ζητούν κάτι. Ότι τέλοςπάντων εν υπάρχει ούτε εγωισμός ούτε ιδιοτέλεια. Έστω και αν η αγάπη εννεν αμοιβαία.

Ίσως να μου αρέσκουν επειδή άμαν τα ακούω οδηγούν με σε έναν κόσμο ανύπαρκτο. Όπου ο άλλος εν τζίνο που ένι. Χωρίς να υποκρίνεται χωρίς να το παίζει κάπως για να διεκδικήσει τον άλλον. Εν απλώς ειλικρινής προς τον άλλο και προς τον εαυτό του για τα συναισθήματά του. Ίσως γιατί υπάρχει τζαι τούτη η υπερβολική ανωτερότητα που πλέον εν υπάρχει στις μέρες μας άμαν αφορά μια σχέση που φτάνει στο τέλος της. Το ένα τραγούδι που μου αρέσκει πολλά εν το παραπάνω. Νιώθω οτι η κάθε λέξη αγγίζει σε. "πριν από λίγο μου πες να φύγω σε μια σου λέξη τόση φωτιά" Χωρίζεις νιώθεις ότι κάθε μέρος του σώματος σου πονεί σε, ότι η καρδιά σου έσπασε, αλλά τούτο που σε απασχολεί εν ο άλλος. Πώς εννα συνεχίσει μόνος του. Ίσως να μεν υπάρχει κανένας που να ένιωσε έτσι. Ίσως που την άλλη να εν μόνο ο στιχουργός. Εν παύει που το να αποδεικνύει πως ίσως να υπάρχει η αγάπη άνευ ορίων, έστω κι αν ο άλλος σε πληγώσει.

Το άλλο τραγούδι που με έκαμε πάλε να σκεφτώ λίο παραπάνω τους στίχους είναι το "καλή τύχη". Όσο το άκουα που ήμουν μωρό έβκαλε μου κάτι πολλά "λαϊκό" με την κακή έννοια τζίνη που θωρείς τον κόσμο να χορεύκει πας τα τραπέζια χωρίς να αντιλαμβάνεται τους στίχους. Θυμούμαι όμως μια συναυλία των Πυξ Λαξ πριν από χρόνια όπου το ετραγούδησε ο Μάνος. Τότε μου έκαμε τρομερή εντύπωση. Ίσως επειδή στις συναυλίες κάθε τραγούδι μαγεύει με ίσως επειδή το ετραγούδησε ο Μάνος με το δικό του μοναδικό τρόπο, έκαμε με να σκεφτώ. Πόσο βάθος ψυχής πρέπει να έχεις για να βρεις τη δύναμη να πεις του άλλου να πάει στο καλό ότι εν υπάρχουν hard feelings οτι ίσως να φταίει εκείνος που εν υπολόγισε καλά.

Ίσως η υπερβολική αγάπη για κάποιον να σε κάμει να βάζεις τον άλλο πάνω που σένα πάνω που το πόσο επληγώθηκες. Ίσως να έχει να κάμει με τους καιρούς που διανύουμε. Ότι παλιά τα πράματα ήταν πιο απλά πιο αγνά ενώ τωρά για να σώσεις τον εαυτό σου πρέπει να φανείς σκληρός ακόμα τζαι σε άνθρωπο που αγάπησες πολλά. Ίσως απλά να εξαρτάται που τον άνθρωπο. Αν συναντήσεις έναν άνθρωπο που έχει μέσα του τόση αγάπη να δώσει που εν σε θέση -άμαν σε χάσει- να μπορεί να σου πει να ξέρεις οτι πάντα εννα με κόφτει να είσαι καλά. έστω και αν δεν είσαι μαζί μου απλώς να είσαι καλά.

εμμονές εμμονές!

άμαν κάτι το θέλεις πάρα πολλά αλλά ποτέ εν πραγματοποιείται τζαι επιμένεις επιμένεις επειδή και καλά εσύ ό,τι θέλεις στο τέλος εσιεις το αλλά στο τέλος εν το εσιεις αλλά εν καταλαβαίνεις οτι είσαι "στο τέλος"? πόσο μπερδεμένη εν τούτη η σκέψη? ενιγουέι.. πότε κάτι καταλαβαίνεις οτι εν θα γίνει ποτέ τζαι πρέπει να προχωρήσεις με τη ζωή σου? τζαι πότε αντιλαμβάνεσαι οτι κάτι έγινε σου εμμονή που τζίνο που πραγματικά θέλεις? τζαι γιατί ο Coehlo μας ελαλούσε για σύμπαντα που συνομωτούν για να κερδίσουμε τούτο που πραγματικά θέλουμε τζαι ωθεί μας ούλλους στις εμμονές? αυτά φορ δε μόμεντ

ένα μεγάλο κενό

Έχω ανάγκη τα δυο σου χείλη να μου λεν
Αλήθεια κάθε φορά
Να μην τα λούζει ο φόβος, όταν με κοιτάς
απ΄τη συνήθεια
Μεγάλωσες, μεγάλωσα
Και τώρα γίναμε οι δυο μας ένα ρημαδιό,
ένα μεγάλο κενό
Κι ας μ' αγαπάς, κι ας σ' αγαπώ


http://www.youtube.com/watch?v=w_MQdHnJrRg