Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012

i'm lost but i'm hopeful baby!

Ζω στη σιωπή..ζεις στον αέρα

"Το ερωτικό άγχος είναι ο φόβος ενός πένθους που έχει ήδη συντελεστεί από τη στιγμή που άρχισε ο έρωτας από τη στιγμή που ένιωσα τη σαγήνη.  Θα έπρεπε κάποιος να μου πει,  μην αγχώνεσαι πια τον έχεις ήδη χάσει. "Κάπως έτσι τα λέει ο Μπαρτ και κάπως έτσι καταλήγουν τα πράματα.Ο έρωτας εν μια αντίστροφη μέτρηση που σε αγχώνει.

Εν τούτο το αίσθημα που εν μπορώ να σου το εξηγήσω. Που νιώθεις να λάμπεις άμαν είσαι στον ίδιο χώρο με τον άλλο. Επειδή εν ο ήλιος για σένα. Που τον κοιτάζεις και νιώθεις να κρούζεις μέσα σου.Εν η στιγμή που είσαι μαζί του και σταματά ο χρόνος. Και θέλεις μόνο να τον βλέπεις να γελά και τίποτε άλλο. Και πίσω ακούεις μουσικές με κόκκινα σύννεφα στον ουρανό και αναρωτιέσαι αν την ακούει κι εκείνος.  Όλες οι κοινωνικές νόρμες χάνονται για εκείνη μόνο τη στιγμή. Ίσως επειδή δίνεις σε τούτο που νιώθεις άλλη ονομασία. Εν τούτο το αίσθημα που άμαν εν μακριά σου/εν σου στέλνει/εν του στέλνεις μήνυμα νιώθεις να μαυρίζεις. Ακούεις τον σταθμό που ακούει βλέπεις τα έργα που αγαπά απλώς για να νιώθεις έστω και με κάποιον περίεργο τρόπο κοντά του. Εν η στιγμή που παίρνεις άσχημα την κατηφόρα. Και ξέρεις οτι κάτι πάει απλά λάθος.  Και θυμώνεις με τον εαυτό σου. Επειδή εν το ελέγχεις. Επειδή έγινες ήδη ευάλωτος και εξαρτημένος της παρουσίας του μες τη ζωή σου.

Whatever helps you sleep at night

Μετά που ένα γάμο μια κηδεία κάτι αποκαλύψεις και ένα γεμάτο καλοκαίρι γενικώς εδιαπίστωσα για άλλη μια φορά πόσο φοούμαι την εξάρτηση και τελικά πόσο αναπόφευκτη είναι. Να εξαρτάσαι που κάποιον άλλο.Όι καθαρά ερωτικά αλλά σε κάθε σχέση. Μπορεί να περνάς κάτι αλλά να μεν μπαίνεις καν στη διαδικασία να πεις "θέλω να είσαι δίπλα μου σε τούτο" αλλά να το κάμνεις με άλλες χίλιες δυο πράξεις. Και μπορεί εσύ να μεν μπορείς να του πεις "ξέρεις είμαι δίπλα σου σε τούτο" επειδή ο άλλος παρουσιάζεται ψύχραιμος, ότι έχει τον έλεγχο της κατάστασης, ότι εν θέλει να σε πρήζει αλλά είσαι ακριβώς δίπλα του παίζοντας παράλληλα το παιχνίδι του.Στο τέλος τούτο είναι. Να μπορείς να μεν χρειάζεται να πεις με λόγια τίποτε και ο άλλος να ξέρει. Να ξέρει γιατί του εμίλησες απότομα, ή γιατί του έκρυψες κάτι. Και να μεν χρειάζεται καν να ζητήσεις συγγνώμη ή στην αντίθετη περίπτωση να περιμένεις την απολογία του.  Παίρνεις τον στο jumbo για παράδειγμα, πιάνεις του παγωτό κάμνεις τον δεύτερο Dickinson επειδή ξέρεις οτι εννα γελάσει. Πίνεις ένα ακόμα shot που εν το σηκώνεις απλώς για να του πεις "είμαι δαμέ σε τούτο που περνάς".  Και κάπου δαμέ ούλλα βκάλλουν νόημα. Και ναι κάποιοι άνθρωποι εν περαστικοί και η κοινή ζωή μας διαρκεί 3,4,5 μήνες και τούτο ενι. Εν τόσοι άλλοι όμως που εν εκεί και ήταν δίπλα μας πάντα μες το ταξίδι της ζωής μας και εν καθαρή απόδειξη οτι οι σχέσεις εννεν αντίστροφη μέτρηση. Εννεν αντίστροφη μέτρηση εν κάτι που εξελίσσεται και γίνεται πιο όμορφο και πιο σταθερό όσο πάει. Και όσο πάει βλέπεις τους φόβους σου τα μυστικά σου να διαλύονται και εσένα σιγά σιγά να φεύκεις που τον μικρό κύκλο της ασφάλειας που εδημιούργησες και απλώς απολαμβάνεις τη διαδρομή σου.






8 σχόλια:

marilou είπε...

Εν θα μπορούσα να περιγράψω καλύτερα τζίνα που νιώθω. Περιττό να σου πω ότι εσυγκινήθικα πολλά, ιδιαίτερα με την πρώτη παράγραφο επειδή ταυτίζουμε.
Τζαι νομίζω τζίνο που μινίσκει εν τζίνο που είπες σε σχόλιο στον twisted, πως τουλάχιστον νιώθεις κάτι δυνατό.

Kolona είπε...

Εγω στην δεύτερη παράγραφο συγκινήθηκα...αρ
Αρεσε μου έτσι όπως τα εγραψες... Γιατί έτσι ειναι..

Ανώνυμος είπε...

Ταυτίζομαι, ταυτίζομαι, ταυτίζομαι!!! Που την πρώτη ως την τελευταία λέξη ταυτίζομαι τζιαί συμφωνώ απόλυτα!!! Έτσι εν ο έρωτας, ένα ρολόι που μετρά αντίστροφα, αλλά πάλε εν ωραίος ο άτιμος! Τζιαί ναι, που την άλλη εν τζίνοι οι ανθρώποι που εν που πάντα μες τη ζωή μας τζιαί για τζίνους εν υπάρχουν ούτε ρολόγια, ούτε ημερομηνίες, ούτε οδηγίες χρήσης! Ένα χαμόγελο ή ενα βλέμμα εν αρκετό...
Πολλά συγκινητικό πόστ!
Η αλκοόλα no.1 της Μαριλούς :)
Cheers!

Ina είπε...

Νταφ μου, είπες μεγάλες αλήθειες... και χαίρομαι που βλέπεις έτσι τα πράματα. Match or mismatch, όλα κάτι έχουν να μας δώσουν.

Φιλιά

Ina είπε...

Εγώ ακόμα μαθαίνω.

daffodil lament είπε...

@μαριλού μου νιώθεις κάτι δυνατό και τούτο εν το πιο σημαντικό. απλώς φοούμαι μήπως τούτα ούλλα τα δυνατά κάμουν με στο τέλος να πάθω ανοσία.
κολονίτσα μου έτσι νιώθω και χαίρομαι αν σε άγγιξε κάπως
@ αλκοόλα νο.1 επεριμέναμε σε στην μπλογκόσφαιρα..αγαπώ τις αλκοόλες με τούτα ούλλα που δκιαβάζω! καλά να περνάτε..:)
@ίνα μου μια ζωή θα μαθαίνουμε. απλώς οι ιστορίες που μας χαλούν και οι περαστικοί της ζωής μας να μεν μας κάμουν να τα σκατώσουμε με όσουν αξίζουν.. φιλιά πολλά να μου προσέχεις!

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω εδάκρυσα τζαι είμαι τζαι δουλειά..! Έτσι ακριβώς είναι αυτό το γαμημένο αίσθημα, παράδεισος και κόλαση μαζί. (killa flava)

daffodil lament είπε...

killa μα ποιός δουλεύκει δεκαπενταύγουστο???:) νομίζω οτι έστω τζίνες οι μέρες που είσαι στον παράδειδο αξίζουν ούλλη την κόλαση που μπορεί να περάσεις.