Άρχισα να συνειδητοποιώ πως πρέπει να είμαι η πλέον drama queen τούτης της μπλογκοσφαιρας. Με τα ερωτικά γενικά δημιουργώ πάθη δράματα κλάματα και καταστάσεις. Και στην πραγματική ζωή μου είμαι φάσεις φάσεις. Πέραν τούτου έχω ως φιλοσοφία οτι η ζωή είναι ιδιαίτερα απλή. Όπως και τα συναισθήματα. Εμείς τα περιπλέκουμε. Κυρίως λόγω των βιωμάτων μας και την παρουσία μερικών άχρηστων στη ζωή μας.Όχι το "άχρηστος" παίρνω το πίσω. Επειδή κάθε άχρηστος στο τέλος κάτι μας έμαθε σωστά? Επομένως η έννοια άχρηστος ας διαγραφεί κατά κάποιο τρόπο.
Όπως και να χει. Εδιάβαζα σήμερα τον Liar ο οποίος πέραν του να επιλέγει τέλεια τραγούδια άρχισε να με προβληματίζει.. Τι μας κάνει να διαχωρίζουμε το περνώ καλά/είμαι ερωτευμένος τρελλά/αγαπώ κάποιον? Και τι μας κάνει αναλόγως τούτου του διαχωρισμού να συμπεριφερόμαστε ανάλογα? Για παράδειγμα, λέω πως είμαι με κάποιον επειδή νιώθω άνετα, περνώ καλά.. Γιατί να είσαι με κάποιον τόσο συγκαταβατικά? Τι σε κάνει να διαχωρίζεις το περνώ απλώς καλά από το περνώ καλά και έχω αισθήματα? Αν βρίσκεσαι σε κάποια σχέση στην οποία αρχίζεις να αναπτύσσεις αισθήματα πέραν του επιτρεπόμενου βαθμού και ορίου σημαίνει πως αναπόφευκτα χάνεις τον έλεγχο επομένως δεν περνάς τόσο καλά? Νιώθω οτι κάποτε τα πράγματα ήταν πιο βατά. Όπως και τα αισθήματα. Δεν υπήρχε η υπερανάλυση. Ήσουν με κάποιον που εγούσταρες και ήταν αρκετό για να σε κάνει να περνάς καλά. Πως γίνεται λοιπόν να περνάς καλά τη στιγμή που ο άλλος δε μπορεί εν δυνάμει να σε γεμίσει? Που ακούς για παράδειγμα ένα τραγούδι που σημαίνει τόσα για σένα αλλά δε μπορείς να του το αφιερώσεις. Και δε μπορείς να του το αφιερώσεις ίσως γιατί δε νιώθεις πως σας εκφράζει. Τότε γιατί να είσαι με κάποιον που δε μπορείς απλά να τον νιώσεις σ'ενα ωραίο ρυθμό και ένα ακόμα πιο ωραίο στίχο? Και ακόμα πιο παρανοϊκά πώς μπορείς να είσαι με κάποιον που σε κάνει να νιώθεις ολότελα το τραγούδι αλλά να τρέμεις στην ιδέα να του το πεις απλά και μόνο επειδή μπορεί να μη νιώθει το ίδιο και να παγώσει το βλέμμα του μόλις του το πεις.
Και πάμε στο άλλο. Διαβάζοντας τη Neerie συνειδητοποιώ οτι όντως τα αισθήματα περιπλέκονται τόοοοοοσο! Είσαι με κάποιον περνάτε καλά ελκύει ο ένας τον άλλο αναπόφευκτα νοιάζεσαι για κείνον. Πώς γίνεται να λες οτι δεν τον αγαπάς? Ή γιατί θεωρείται πάντα τόσο μεγάλο βήμα να πεις στον άλλο οτι τον αγαπάς? Θεωρώ οτι το πιο εύκολο πράγμα είναι να αγαπήσεις κάποιον. Κάποιον με τον οποίο έχετε κοινά με τον οποίο επιλέγετε να περνάτε αρκετές ώρες μαζί και κάποιον από τον οποίο ελκύεσαι ερωτικά. Γιατί τούτο το πράμα να μη μπορεί να θεωρηθεί αγάπη? Νοιάζομαι σημαίνει αγαπώ σωστά?Γιατί να θεωρείται τόσο κακό να ειπωθεί? Προσωπικά είμαι από τα άτομα που λέω οτι αγαπώ το άτομο που είμαι μαζί του. Επειδή έτσι νιώθω! Δηλαδή τη νοοτροπία του "εν λέω εύκολα σ'αγαπώ" ουδέποτε την εκατάλαβα. Από την άλλη ποτέ δεν ήμουν σε θέση να πω πρώτη οτι αγαπώ κάποιον. Πες το φόβο. Φόβο του πως θα αντιδράσει ακούγοντας δύο από τις πιο όμορφες λέξεις..! Πόσο παρανοϊκό θεωρείται τούτο? Κι έτσι αφήνεις τη στιγμή να σε προσπερνά επειδή υπεραναλύεις επειδή περιπλέκεις τα πράγματα. Χάνεται και η στιγμή χάνεται κι ο άνθρωπος.
Επίσης για να μη ξεχνιόμαστε έρχεται σιγά σιγά το καλοκαίρι. Αγνοώ τον ηλίθιο καιρό των τελευταίων ημερών. Θέλω να κάθομαι όλη μέρα και να πίνω καφέ και να νιώθω τον ήλιο πάνω στο κεφάλι μου. Να πίνω ούζο στα Καλά Καθούμενα μπύρες στη New Division και στη Plato's και να ακούω πολλή μουσική...κάτι όπως το παραπάνω... ή κάτι έτσι
Και τέλος να πάμε θάλασσα να μαυρίσουμε και να φορούμε ωραία ρούχα!
Όπως και να χει. Εδιάβαζα σήμερα τον Liar ο οποίος πέραν του να επιλέγει τέλεια τραγούδια άρχισε να με προβληματίζει.. Τι μας κάνει να διαχωρίζουμε το περνώ καλά/είμαι ερωτευμένος τρελλά/αγαπώ κάποιον? Και τι μας κάνει αναλόγως τούτου του διαχωρισμού να συμπεριφερόμαστε ανάλογα? Για παράδειγμα, λέω πως είμαι με κάποιον επειδή νιώθω άνετα, περνώ καλά.. Γιατί να είσαι με κάποιον τόσο συγκαταβατικά? Τι σε κάνει να διαχωρίζεις το περνώ απλώς καλά από το περνώ καλά και έχω αισθήματα? Αν βρίσκεσαι σε κάποια σχέση στην οποία αρχίζεις να αναπτύσσεις αισθήματα πέραν του επιτρεπόμενου βαθμού και ορίου σημαίνει πως αναπόφευκτα χάνεις τον έλεγχο επομένως δεν περνάς τόσο καλά? Νιώθω οτι κάποτε τα πράγματα ήταν πιο βατά. Όπως και τα αισθήματα. Δεν υπήρχε η υπερανάλυση. Ήσουν με κάποιον που εγούσταρες και ήταν αρκετό για να σε κάνει να περνάς καλά. Πως γίνεται λοιπόν να περνάς καλά τη στιγμή που ο άλλος δε μπορεί εν δυνάμει να σε γεμίσει? Που ακούς για παράδειγμα ένα τραγούδι που σημαίνει τόσα για σένα αλλά δε μπορείς να του το αφιερώσεις. Και δε μπορείς να του το αφιερώσεις ίσως γιατί δε νιώθεις πως σας εκφράζει. Τότε γιατί να είσαι με κάποιον που δε μπορείς απλά να τον νιώσεις σ'ενα ωραίο ρυθμό και ένα ακόμα πιο ωραίο στίχο? Και ακόμα πιο παρανοϊκά πώς μπορείς να είσαι με κάποιον που σε κάνει να νιώθεις ολότελα το τραγούδι αλλά να τρέμεις στην ιδέα να του το πεις απλά και μόνο επειδή μπορεί να μη νιώθει το ίδιο και να παγώσει το βλέμμα του μόλις του το πεις.
Και πάμε στο άλλο. Διαβάζοντας τη Neerie συνειδητοποιώ οτι όντως τα αισθήματα περιπλέκονται τόοοοοοσο! Είσαι με κάποιον περνάτε καλά ελκύει ο ένας τον άλλο αναπόφευκτα νοιάζεσαι για κείνον. Πώς γίνεται να λες οτι δεν τον αγαπάς? Ή γιατί θεωρείται πάντα τόσο μεγάλο βήμα να πεις στον άλλο οτι τον αγαπάς? Θεωρώ οτι το πιο εύκολο πράγμα είναι να αγαπήσεις κάποιον. Κάποιον με τον οποίο έχετε κοινά με τον οποίο επιλέγετε να περνάτε αρκετές ώρες μαζί και κάποιον από τον οποίο ελκύεσαι ερωτικά. Γιατί τούτο το πράμα να μη μπορεί να θεωρηθεί αγάπη? Νοιάζομαι σημαίνει αγαπώ σωστά?Γιατί να θεωρείται τόσο κακό να ειπωθεί? Προσωπικά είμαι από τα άτομα που λέω οτι αγαπώ το άτομο που είμαι μαζί του. Επειδή έτσι νιώθω! Δηλαδή τη νοοτροπία του "εν λέω εύκολα σ'αγαπώ" ουδέποτε την εκατάλαβα. Από την άλλη ποτέ δεν ήμουν σε θέση να πω πρώτη οτι αγαπώ κάποιον. Πες το φόβο. Φόβο του πως θα αντιδράσει ακούγοντας δύο από τις πιο όμορφες λέξεις..! Πόσο παρανοϊκό θεωρείται τούτο? Κι έτσι αφήνεις τη στιγμή να σε προσπερνά επειδή υπεραναλύεις επειδή περιπλέκεις τα πράγματα. Χάνεται και η στιγμή χάνεται κι ο άνθρωπος.
14 σχόλια:
Οι προβληματισμοί σου και ο τρόπος που τους έθεσες έχουν πολύ ενδιαφέρον daffodil μου, θα σταθώ στο τελευταίο κομμάτι.
Μπορεί να αγαπάς κάποιον και να έχεις κόλλημα να το πεις αμέσως, διότι που τη στιγμή που θα το ξεστομίσεις χάνεται και η τελευταία άμυνα που κρατάς για τον εαυτό σου, είσαι ολότελα εκτεθημένος. Λέγοντας Αγαπώ σημαίνει ότι παραδίδεσαι στον άλλο 100%.
Που την άλλη εννα μου πείς ποιος ο λόγος να έχεις άμυνες σε κάτι τόσο όμορφο όπως ο έρωτας; Ένιξερω ειλικρινά. Μπορεί να εν σημείο των καιρών. Έτσι όπως εγίναν οι σχέσεις τα τελευταία χρόνια...
Ίσως να ειναι και η χρονική στιγμή που παίζει ρόλο. Ίσως να χρειάζεσαι αρκετό χρόνο μαζί με τον άλλο για να το πεις χωρίς να φοάσαι ότι θα απορριφθείς ή ότι θα τύχεις συναισθηματικής εκμετάλλευσης.
Ελπίζω να φκάλουν νόημα όσα έγραψα. :)
Uh huh.
I wouldn't know.
As American Dad once said, "Feelings are what women have. They come from their ovaries."
Hee.
αγαπημένη μου έγραψες πάλι!
ουφ! κι εγώ τα ίδια αναρωτιέμαι!
και πάντα νιώθω τόσα πολλά όταν έχω κάποιον δίπλα μου.. και φοβάμαι τόσο πολύ να το πω. φοβάμαι να το ξεστομίσω.. μερικές φορές φοβάμαι να το παραδεκτώ στον ίδιο μου τον εαυτό. και νομίζω ότι όσο μεγαλώνω τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα.. παλιά, όταν ήμουνα πιο μικρή, ήταν όλα τόσο πιο απλά..
διάβασε αυτό..αναφερόταν σε εκείνον για το οποίον σου μίλησα.. και ξέρεις πόσο άδοξα έλειξε αυτό. και ποτέ δεν τόλμησα να του πω τι ένιωθα.. ίσως καλύτερα.. ίσως και όχι..
http://vanilla---vanilla.blogspot.com/2011/02/sagapo.html
υγ: plato's και Νew..!! ααααα!! θέλωωωωω! :Ρ
Οι σχέσεις σήμερα είναι πόλεμος (περι)χαρακωμάτων με καθημερινές ασκήσεις επί χάρτου.
Ο φόβος του να εκδηλώσουμε τα (συν)αισθήματα μας προς τον άλλο, πηγάζει και μέσα από τον εγωϊσμό μας, δεν είναι κατ' ανάγκη εκδήλωση αδυναμίας!
έχει δίκαιο ο HeatJo..καθημερινές ασκήσεις επί χάρτου και πόλεμος..έτσι εκαταντήσαν οι σχέσεις.
Έχει μερικά άτομα που εν απλά emotionally retarded..εγώ ας πούμε! I consider showing your emotions as a sign of weakness και έχω πάντα μια μάσκα οτι τύπου είμαι χαλαρή και δεν με επηρεάζει τίποτε. Βλακεία αν με ρωτάς..τα πράματα που ζούμε μια φορά εννά τα ζήσουμε εν και έχουμε ξανά την ευκαιρία να κάμουμε repeat γιαυτό καλύτερα οτι νιώθουμε να το δείχνουμε και να το λέμε.
Σηκωνει διατριβην, όϊ σχολιο...
Αλλα οντως τα πραματα εν απλα. Εμεις τα περιπλεκουμε...
Αγαπας, λαλεις το! Εν αγαπας, παλαι λαλεις το! Αν το πεις τζι εν εβρεις ανταποκριση, τουλαχιστον ξερεις που βαδιζεις. Το να υπεκφευγεις απλα συντηρει την ψευδαισθηση...
οι εμπειρίες νομίζω σε κάμνουν να υπεραναλύεις τα πράματα και να κρατάς πισινές, να μην αφήνεσαι να παρασυρθείς που συναισθήματα και να σκέφτεσαι μια και δυο πριν κάμεις ένα βήμα. Άμαν κρούσεις μιαν, φυσάς και το γιαούρτι που λενε, άμας κρούσεις πολλές, αστα να πάνε!
Οντως σηκώνει μεγάλη συζητηση το θεμα οπως ειπεςν τζαι η Γρούτα. Στο ερωτημα σου ομως γιατι να εισαι με καποιον τοσο συγκαταβατικα, νομιζω ειναι γιατι πολλοί προτιμουν να εν με καποιον συγκαταβατικά, παρα να ειναι μόνοι τους. Εν ενας φόβος ισως. Τουλαχιστον οσοι ξερω εγω τζαι εν σε συγκαταβατικές σχέσεις τουτος εν ο λογος.....
Εγω εν θα εμπορούσα....Τα θέλω ολα ή τιποτε! Εν σημαινει οτι δεν θα συμβιβαστω.....θα το καμω, απλα όχι σε πραγματα που δεν διαπραγματεύομαι!
Ρε πολυαγαπημένη, όι και drama queen εσύ. Εγώ τι να πω ασπούμε!
Ούτε εγώ καταλαμβαίνω γιατί εν μπορείς να λέεις του άλλου ότι τον αγαπάς άμα τον αγαπάς, τζαι όι μόνο στις ερωτικές σχέσεις. Έχει πιο ωραίο πράμα που να αγαπάς τον άλλο; Μάλλον εν το λέμε επειδή φοούμαστε πως ο άλλος εν θα νιώθει το ίδιο τζαι εννα χάσουμε, λες τζαι οι ανθρώπινες σχέσεις εν πόλεμος.
@aenima βκάλλουν και με το παραπάνω νόημα τούτα που λες..:) απλώς εαν δεν το πεις σημαίνει πως εν το νιώθεις? εν το κάμνει πιο δύσκολο το να το παλεύεις?
@the passenger εν σε πιστεύκω!:)
@vanilla θυμάμαι την ιστορία.. και πιστεύω οτι ήσουν πολλά παθητική τι στιγμή που ένιωθες τόσα πολλά..είμαι σίγουρη ότι κακώς έπραξες..το καλοκαίρι ετοιμάστου!
@heatjoe ακριβώς επειδή είμαστε εγωιστές γιατί να βασανίζουμε τόσο τον εαυτό μας και να κρατούμε κάτι τόσο σημαντικό μέσα μας?
@γρουτα καταλαβαίνω πλήρως τι λες. τα πιο απλά πράματα χάνουμε τα σε υπεραναλύσεις. και εξάλλου γιατί να εν τόσο μεγάλο το να πεις οτι αγαπάς τον άλλο?
@ρανια νομίζω οτι βασανιζόμαστε παραπάνω τις φορές που κρατούμε τα πιο ωραία αισθήματα για τον εαυτό μας.και ενι ξέρω αμαν είπες οτι αγαπάς κάποιον έστω και μια φορά εν ένιωσες ανακούφιση? και αν το πεις και δεν έχει ανταπόκριση πιστεύω οτι μπορείς να προχωρήσεις πάρακάτω. αν δεν το πεις πάντα εννα σε τρώει..
@beatrix kiddo αντιλαμβάνομαι πλήρως το τι λες..απλώς θεωρώ οτι πάλι καταστρέφεις ένα σημαντικό μέρος της σχέσης σου με έναν άνθρωπο που ίσως εκείνος πραγματικά να αξίζει να αφεθείς. επομένως ο μαλάκας που σε εχάλασε μια φορά χαλά σε σε κάθε σου σχέση.
@πρασιναδα εμένα αρέσκει μου πολλά το dating! τις σχέσεις εν τις μπορώ και να σου πω κάτι? εγώ βλέπω γύρω μου μόνο συγκαταβατικά ζευγάρια και σχέσεις. εν ξέρω αν επαρανόησα τέλια. όλα ή τίποτα, είμαι μαζί σου σε τούτο!:)p.s το να είσαι single εν πολλά ωραίο πράμα τι το φοούνται εν εκατάλαβα..
@μαριλού μου αγαπημένη συμφωνώ πλήρως! η πιο ωραία λέξη το πιο απλό αίσθημα εν το να αγαπάς τον άλλο! και δημιουργούμε ολόκληρο ζήτημα γύρω του για πελλάρες!
Διαβάζοντας την ανάρτηση σου μου ήρθαν στο μυαλό δύο αναρτήσεις που είχα διαβάσει πριν από 3-4 χρόνια σε δύο ιστολόγια Αμερικανών που εργάστηκαν στην Κύπρο. Έγραφαν για το πόσο δύσκολο είναι να επικοινωνήσεις με τους Κυπραίους πέρα από τα τυπικά επιφανειακά και το ότι είναι πρακτικά αδύνατο να έχεις συναισθηματική σχέση με Κυπρία γυναίκα (ελπίζω να μην πονέσω που το γράφω αυτό – καταλαβαίνω ότι είναι γενίκευση). Έστειλα αυτά τα δύο άρθρα σε Κύπριους και ξένους που ξέρουν την Κύπρο και γενικά όλοι συμφώνησαν με το πιο πάνω γενικό σχόλιο. Αυτό που βλέπω γύρο μου στην Κύπρο είναι η πλήρης ανυπαρξία επικοινωνίας, σχέσεις που υπάρχουν απλά για να ικανοποιούνται τυπικότητες, ανυπαρξία συναισθημάτων, ο φόβος του να είσαι μόνος, άτομα χωρίς τίποτα κοινό και διαφορετικούς λόγους για τους οποίους επιδιώκουν δεσμό, να μπαίνουν σε δεσμούς (ή να προσπαθούν να τους δημιουργήσουν), μπέρδεμα των βιολογικών ορέξεων με τα αισθήματα, ανωριμότητα, Εγώ που έχουν βγει εκτός ελέγχου, και πολλά άλλα που καταλήγουν σε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ.
Το θέμα είναι πολύ μεγάλο και δεν πρόκειται να βγάλουμε άκρη εδώ. Έχει λίγα χρόνια που επέστρεψα στην Κύπρο και κοιτάζω γύρο μου άφωνος. Ως κοινωνία έχουμε τουμπάρει. Είναι τόσο δύσκολο να έχεις μία σωστή συναισθηματική/ερωτική σχέση με ένα άλλο άνθρωπο σε αυτό το νησί.
αντρέα μου σε χαιρετώ! αρέσκει μου που οι κυπραίες έχουν έτσι καλό όνομα!:P θεωρώ οτι η κοινωνία μας επιβάλλει πως μέχρι κάποια ηλικία πρέπει να βρούμε ένα άτομο το οποίο να έχει 3-4 στοιχεία που κάμνουν ένα καλο γάμο. κάτι σαν σύναιτερισμός. και οι γονείς σου πιέζουν σε αλλά και οι φίλοι σου. άμαν όλοι ζευγαρώνουν αναγκαστικά πρέπει κι εσύ κάποιον να βρεις για να μην αποκλίνεις κοινωνικά σωστά? λίγοι βλέπουν το πιο ρομαντικά και περιμένουν το καλύτερο για κείνον χωρίς να συμβιβάζονται:)
αρέσκει μου τούτο που έγραψε ο HeatJo αλλά από την άλλη σκέφτομαι πως πολλές φορές μόνοι μας δυσκολεύουμε την κατάσταση. κολλούμε με ανθρώπους δύσκολους, διαφορετικούς από εμάς, που μπορεί να μας το λένε ξεκάθαρα πως θέλουν διαφορετικά πράγματα, πως δεν είναι σε φάση για σχέση αλλά ατού εμείς. πιστεύκουμε ότι επειδή αγαπούμε μπορούμε να αλλάξουμε τον άλλο.
πιστεύω ακράδαντα (έλα ο Λυσσαρίδης) πως όταν είσαι καλά με τον άλλο, όταν δεν έχεις αμφιβολίες, το λες το σε αγαπώ και το κυριότερο το ακούς και εσύ πίσω.
έχεις απόλυτο δίκαιο μάνα..άμαν εν σωστά κάποια πράματα και κάποιοι άνθρωποι τότε όλα μπορεί να έρχονται πολύ φυσικά και να μην έχεις τις ανάλογες αναστολές..
Δημοσίευση σχολίου