Μεγαλώνουμε με την ανάγκη του να πιστεύουμε πως κάτι σπουδαίο μπορεί να συμβεί.Όχι μόνο πως κάτι σπουδαίο μπορεί να συμβεί αλλά κάτι σπουδαίο μπορεί να κάμει ο καθένας μας. Να αλλάξει τον κόσμο.
Τον τελευταίο καιρό ούτε τις σκέψεις μου μπορώ να συντάξω πόσο μάλλον να κάμω κάτι ουσιώδες. Γενικά νιώθω οτι άλλα επεριμέναμε και αλλιώς μας ήρθαν τα πράματα. Ότι η ζωή αποδείχθηκε μια μεγάλη μετριότητα ή οτι εμείς αποδειχθήκαμε μετριότητες. Πότε μπορούμε να καταλάβουμε οτι κάποια πράματα δε μπορούμε να τα αλλάξουμε? Πότε είμαστε στη θέση να αντιληφθούμε οτι κάποια πράγματα είναι υπεράνω των ικανοτήτων μας? Ότι ως εκεί φτάνουμε. Ως ένα μέτριο σημείο. Τόσο ψυχολογικά όσο και πνευματικά. Πόσοι που μας στις αρχές της ενηλικίωσής τους επίστεψαν οτι μπορούν με το μυαλό και τις γνώσεις τους στη συνέχεια να αλλάξουν τον κόσμο? Ή τέλοσπάντων να συμβάλουν στη καλυτέρευση της ζωής μας? Πόσοι το εκαταφέραν εν τέλει?
Και αν τούτος ο ηττημένος τρόπος σκέψης γίνεται τρόπος ζωής στις υπόλοιπες διαπροσωπικές σου σχέσεις? Αν δηλαδή επιλέγεις τη μετριότητα στη σχέση σου. Κάτι το οποίο εν θα σε δυσκολέψει εννα πληρεί κάποιες που τις προδιαγραφές σου και εν θα έχει τις οποιεσδήποτε πιθανότητες να σε εξαντλήσει. Αν επιλέγεις συνειδητά να μεν εγκαταλείψεις το comfort zone σου γιατί είσαι κουρασμένος? Κουρασμένος ψυχικά. Κουρασμένος να νιώθεις ξανά και ξανά την ίδια απογοήτευση? Απλώς εν φταίεις εσύ επροσπάθησες πολλά έδωσες πολλά χωρίς να φοάσαι και στο τέλος έγινες σκιά του εαυτού σου.. όλα όσα επεριγελούσες ελούθηκες τα. Και μπορεί να θέλεις να δώσεις τόσα πολλά να ζήσεις ακόμα παραπάνω να βκεις που το comfort zone και ό,τι γίνει. Έν ταράσσεις όμως.. Προτιμάς τη σιγουριά της μετριότητας. Έμεινες κολλημένος. "Όποιος επιθυμεί και δεν πράττει γεννάει την πανούκλα" κι εσύ έγινες μέρος τούτου του σλόγκαν..
Τον τελευταίο καιρό ούτε τις σκέψεις μου μπορώ να συντάξω πόσο μάλλον να κάμω κάτι ουσιώδες. Γενικά νιώθω οτι άλλα επεριμέναμε και αλλιώς μας ήρθαν τα πράματα. Ότι η ζωή αποδείχθηκε μια μεγάλη μετριότητα ή οτι εμείς αποδειχθήκαμε μετριότητες. Πότε μπορούμε να καταλάβουμε οτι κάποια πράματα δε μπορούμε να τα αλλάξουμε? Πότε είμαστε στη θέση να αντιληφθούμε οτι κάποια πράγματα είναι υπεράνω των ικανοτήτων μας? Ότι ως εκεί φτάνουμε. Ως ένα μέτριο σημείο. Τόσο ψυχολογικά όσο και πνευματικά. Πόσοι που μας στις αρχές της ενηλικίωσής τους επίστεψαν οτι μπορούν με το μυαλό και τις γνώσεις τους στη συνέχεια να αλλάξουν τον κόσμο? Ή τέλοσπάντων να συμβάλουν στη καλυτέρευση της ζωής μας? Πόσοι το εκαταφέραν εν τέλει?
Και αν τούτος ο ηττημένος τρόπος σκέψης γίνεται τρόπος ζωής στις υπόλοιπες διαπροσωπικές σου σχέσεις? Αν δηλαδή επιλέγεις τη μετριότητα στη σχέση σου. Κάτι το οποίο εν θα σε δυσκολέψει εννα πληρεί κάποιες που τις προδιαγραφές σου και εν θα έχει τις οποιεσδήποτε πιθανότητες να σε εξαντλήσει. Αν επιλέγεις συνειδητά να μεν εγκαταλείψεις το comfort zone σου γιατί είσαι κουρασμένος? Κουρασμένος ψυχικά. Κουρασμένος να νιώθεις ξανά και ξανά την ίδια απογοήτευση? Απλώς εν φταίεις εσύ επροσπάθησες πολλά έδωσες πολλά χωρίς να φοάσαι και στο τέλος έγινες σκιά του εαυτού σου.. όλα όσα επεριγελούσες ελούθηκες τα. Και μπορεί να θέλεις να δώσεις τόσα πολλά να ζήσεις ακόμα παραπάνω να βκεις που το comfort zone και ό,τι γίνει. Έν ταράσσεις όμως.. Προτιμάς τη σιγουριά της μετριότητας. Έμεινες κολλημένος. "Όποιος επιθυμεί και δεν πράττει γεννάει την πανούκλα" κι εσύ έγινες μέρος τούτου του σλόγκαν..
10 σχόλια:
Οπως τα λες είναι. Φοβομαστε να κάνουμε την υπέρβαση και βολευόμαστε σε αυτο που ξέρουμε οτι μπορούμε να καταφέρουμε. Προσωπικά αυτό κάνω, οτιδηποτε άλλο φοβάμαι να το δοκιμάσω. Μου αρέσει η ασφάλεια και δεν ρισκάρω. Ετσι ειμαι εγώ όμως, άλλοι μπορει να σκέφτονται διαφορετικά.
Πολλά ωραίο το θέμα σου ρε Ντάφοντιλ τζαι το ιδιο τζαι ο τιτλος που αν θυμουμαι καλα εν που μια πολλά ωραία ταινία.
Θιγεις πολλά θέματα τζαι για να μεν γραψω κατεβατό....θα πω απλα οτι "Η μετριότητα ειναι για τους μέτριους"....αμαν σε κατι ειμαι μέτρια δέχομαι την μετριότητα μου...σε αλλα που ειμαι χαλια δεχουμαι το οτι ειμαι κατω που το μέτριο. Σε κάτι ομως που ειμαι καλή, την μετριότητα δεν την δέχουμαι με τίποτε! Εν το "γνωθι σεαυτόν".
πολλά ωραίο το θέμα και πολλά σωστά τα είπες...
εν πιο εύκολο το comfort zone μας και δύσκολα φκαίνουμε έξω απο αυτό.
πρέπει να γίνουμε εμείς η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στον κόσμο όπως λέει το γνωστό slogan..
Δεν ειχα ποττε ΜΕΓΑΛΕΣ προσδοκιες απο τον εαυτο μου ή τους αλλους ή την ζωη μου. Ισως γι΄αυτο, ειμαι ικανοποιημενη με ο,τι εγινα, εκαμα, ειμαι.
Πραγματικα ειναι ουτοπικο τζι απελπιστικο, να ξεκινα καποιος με την προοπτικη οτι εν να αλλαξει τον κοσμο ή κατι χρονιο με τροπο δραστικο τζαι αμεσο. Εστω, λογω της αφελειας της εφηβειας. Μετα τα παντα θα θεωρουνται συμβιβασμος. Η προσπαθεια τζαι το "οτι περνα που το σχερι μου" χανουν καθε αξια...
μα συμβαίνουν πολλά σπουδαία πράματα καθημερινά. μια σοκολάτα από ένα συνάδελφο απλά επειδή ξέρει ότι μου αρέσουν, μια αγκαλιά που τα μωρά, ένα απρόσμενο μήνυμα από μια φίλη, ένα σ αγαπώ που την κολώνα του σπιτιού μου.
θέλω να πω είναι μικρές χειρονομίες που όμως αλλάζουν τον κόσμο. γιατί ακόμη και να μην μπορούμε να τον αλλάξουμε, μπορούμε όμως να τον κάνουμε καλύτερο για όσους είναι κοντά μας.
αγαπημένη μου,
ακόμη μια ανάρτησή σου που έχει ξεπηδήσει από το μυαλό μου!
σκέψεις που κάνω κι εγώ..
και μετά συμβαίνει κάτι και ελπίδες γεννιούνται ότι κάτι καλό με περιμένει στην γωνία!
και στην τελική πιστέυω ότι είμαστε ικανοί για κάτι μεγάλο!
η έννοια του μεγάλου και του σπουδαίου είναι όμως τόσο σχετική..
και τόσο διαφορετική για το καθένα μας..
σου εύχομαι να διαψευθείς!
@σμιλί μου το χειρότερο πράμα είναι να βολευόμαστε..άμαν βολευτούμε νιώθω οτι τελιώνουν τα πάντα
@πρας μου αντιλαμβάνομαι τι λες.. και έχεις δίκαιο. απλώς κάποιες φορές νομίζεις οτι εννα κάμεις θαύματα σε κάποιον τομέα και συμβιβάζεσαι..εν τούτο που εν μου αρέσκει
@ράνια μου comfort zone το χειρότερο πράμα.. αλλά ειλικρινά αν βγείς που το confort zone κάμνεις θαύματα ή απλώς τρώεις τα μούτρα σου
@γρούτιτσα μα εν πολλά υποκειμενικό το αλλάζω τον κόσμο.. εσύ έκαμες ήδη την υπέρβασή σου και ξέρεις για τι μιλώ.εβκήκες που το comfort zone και έκαμες το θαύμα σου
@μάνα μου αρέσκει μου ο τρόπος σκέψης σου και σκέφτομαι τα σοβαρά όσα είπες..
@αγαπημένη μου ανυπομονώ για το κάτι καλό στη γωνιά!:)
Δίκαιο σε όσα λες βρίσκουμε άνετα. Οι πλείστοι έχουμε περάσει από το συγκεκριμένο θέμα. Μεγάλη η διαφορά μεταξύ της ορμής των 20 και της επαναπροσδιόρησης ταυτότητας των 25-30.
Καλώς ή κακώς ο πλείστος κόσμος βολεύεται. Διαχρονικά.
Το αν και τί θα αποφασίσεις ως μονάδα μπορεί να μην βασίζεται μόνο στο βόλεμα αλλά και στις δυνάμεις σου τη συγκεκριμένη εποχή.
Εννοώ καλά κι άγια τα υπέρμετρα και οι μεγάλες αλλαγές, πόσο ρεαλιστικές είναι όμως διαχρονικά;
Πόσο μπορείς να αντέξεις το διαφορετικό ενώ όλοι γύρω σου βολεύονται και σκοτώνουν όλα όσα προσπαθείς να βελτιώσεις;
Αν μπορείς και αντέχεις, καλώς.
Κάποτε χρειαζόμαστε διαλειμματάκια, να ξαναβρούμε δυνάμεις.
Και μια ησυχη περίοδος μετριότητας,μπορεί να μας δώσει μπαταρίες για κάτι πιο μεγάλο και θαυμάσιο από αυτό που είχαμε οραματιστεί.
Η Μάνα έχει δίκαιο με τα σπουδαία μικρά.Αλλάζουν ολόκληρο περιβάλλον,και συνεπώς πολλούς. :))))
Ο Δαρβίνος στην θεωρία εξέλιξης των ειδών δείχνει ότι τα ζώα που επιβιώνουν είναι αυτά με την καλύτερη ικανότητα αλλαγής και προσαρμογής σε οποιεσδήποτε νέες συνθήκες εμφανιστούν. Το ίδιο και ο άνθρωπος. Η ζωή είναι γεμάτη από πολύπλοκες διαδρομές. Αν μείνουμε κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο και αποφύγουμε οποιανδήποτε αλλαγή/προσαρμογή κλπ την βάψαμε! Ως Έλληνες έχουμε μεγάλο πρόβλημα να ρισκάρουμε, φοβόμαστε πάρα πολύ την αβεβαιότητα (εμείς και οι Γιαπωνέζοι, δεν είμαστε τελείως μόνοι εδώ :) ) Και δεν μιλώ για τρελό ρίσκο αλλά για μικρά βηματάκια :) ή ακόμη και να αφήσουμε τους εαυτούς μας να απολαύσουν το απλό και το μικρό χωρίς πολλή "φασαρία."
Καμία φορά χρειάζεται να βρούμε απλά εργαλεία τα οποία να μας δίνουν την κατάλληλη κλωτσιά να «ξεκολλούμε» :) Θυμάμαι πριν από χρόνια οδηγούσα προς το Annecy και άκουσα για πρώτη φορά το mon amant de st. Jean (http://www.youtube.com/watch?v=_qQeJLSYz_M). Μου κόλλησε από τότε και βρήκα ότι είναι ένα καλό εργαλείο για ξεκόλλημα :) ιδίως εδώ στην νήσο των αγίων...
μωβ μου έχεις δίκαιο.. εγώ περνώ διάλειμμα πλήρους μετριότητας ελπίζω να επανέλθω όμως.. αντιλαμβάνομαι πλήρως τι λες..φιλιά πολλά
αντρέα μου ευχαριστώ πολύ για τα ενθαρρυντικά λόγια.. είμαι στη διαδικασία του ξεκολλήματος.. με μικρά και απλά βήματα:)
Δημοσίευση σχολίου