Στον Γ

Ήταν καλοκαίρι του 2001. Συναυλία των ΤΡΥΠΩΝ στο ΓΣΠ. Επροσπαθούσαμε που τις κερκίδες να μπούμε στο γρασίδι. Έπιασες το χέρι μου να με βοηθήσεις έτσι εγνωριστήκαμε. Από εκείνη τη μέρα και καθώς έπαιζε το "τι γυρεύμουμε εμείς μέσα στη νύχτα των άλλων" είσαι ο κολλητός μου. Επεράσαμε ολόκληρο το καλοκαίρι μας μαζί. Στο δημοτικό της Έγκωμης και το βράδυ Μαντάτο και Καφεωδείο. Εμιλούσαμε που τα σταθερά μας ώσπου να μας πάρει ο ύπνος. Έμαθες μου τους ACDC  και έμαθά σου τους ΟΝΑΡ και τον Σιδηρόπουλο. Εβκάλαμε το σχολείο να φορώ εγώ παντοφλάκια του indian και δυχτιωτά καλτσόν  κι εσύ φανέλλες συγκροτημάτων. Εβρεθόμασταν κάθε πρωί στη διάβαση και μετά ο καθένας επίενε στο σχολείο του. Επερνούσαν τα χρόνια εσύ στρατό εγώ πανεπιστήμιο ,μετά κι εσύ φοιτητής μακριά ο ένας που τον άλλο. Έκαμες μου έκπληξη και ήρτες Παρίσι γιατί εν ήθελα να περάσω 2η χρονιά μόνη μου τα γενέθλιά μου. Επροσπάθησες να μου μάθεις τις βασικές συνταγές για να μαγειρεύω. Έμαθα σου το sushi και τα bistro. Μαζί εμοιραστήκαμε την αγάπη μας για trash tv για Αντύπα Γονίδη και Πανταζή. Υποσχεθήκαμε πως μόλις βρούμε δουλειά εννα συγκατοικήσουμε να έχουμε τη μουσική στη διαπασόν να βλέπουμε συνέχεια Πάνια και Αυτιά να κάμνουμε κάθε νύχτα πάρτυ και να πίνουμε και να τρώμε μόνο πίτσα. Εκάμναμε ατέλειωτους γυρούς με το παλιό σου OPEL και ακούαμε cd με τα αγαπημένα σου ροκ κομμάτια γιατί το ράδιο σου εν ελειτουργούσε και εκτυπιέσουν με τις παραφωνίες μου.Άμαν έκλαια εσυνήθιζες να μου λέεις τον Πέστο και το Ξαναπέστο ώσπου να σε βαρεθώ και να γελάσω. Επεράσαμε τον άνεργο μας χρόνο να πίνουμε κάθε νύχτα τεκίλες και αψέντι και το απόγευμα να βλέπουμε ράδιο αρβύλα που το greek movies και τα auditions που το κάθε talent show και να γελούμε. Να πιένουμε στο PAGODA με τις φόρμες και να τη σπάζουμε στους snob σερβιτόρους. Να κάμνω εμετό έξω που το ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και να μου κρατάς τα μαλλιά μου να μεν λερωθούν.Τα μόνα δώρα που ανταλλάξαμε μέχρι σήμερα εν cd και φανέλλες συγκροτημάτων. FYI η πρώτη φανέλλα που μου εχάρισες στη 2α Λυκείου των Μetallica έγινε ξεσκονόρουχο καταλάθος. Και πραγματικά λυπάμαι για τούτο να το ξέρεις.

Ξέρω πως σήμερα αλλάξαν πολλά. Ήβρα δουλειά ήβρες δουλειά. Μιλούμε ελάχιστο στο τηλέφωνο επειδή συνήθως εν έχουμε χρόνο. Ντυνόμαστε παντού με το ανάλογο dresscode μπορεί να βρεθούμε σε κανένα κλάμπ και αν τύχει να βκούμε καμμιά καθημερινή μαζί λέμε για το πόσο χάλια εν οι πολιτικοί για την ανεργία για την ηλίθια δουλειά και φεύκουμε κάπου στα μεσάνυχτα γιατί εν θα σώνουμε την επομένη. Λέεις μου καμμιά φορά "τι επάθαμε?" Και έχεις δίκαιο. Θέλουμε απλώς να βρούμε τους ρυθμούς μας με βάση τα νέα δεδομένα. Μεν ξεχνάς πως εξακολουθείς να ειρωνεύκεσαι την κακή αίσθηση του χιούμορ μου και τα κρύα μου αστεία. Έχουμε όμως και ατάκες που εν οι δικές μας ατάκες και μόνο εμείς γελούμε. Μπορώ να είμαι μαζί σου με τις ώρες να μεν λέω τίποτε και να εξακολουθώ να περνώ καλά. Για όλα τα παραπάνω σ'ευχαριστώ! 

 Υ.Γ1 Ίσως σε κάποια φάση να τα καταφέρουμε να συγκατοικήσουμε

Υ.Γ2 Μισώ το πολυτελές AUDI σου που παίζει mix fm. Φέρε πίσω το OPEL.

and so slowly you unwind me 'til i fall apart

Like a cat that's playing with a ball of twine,
That you call my heart,
Oh but baby is it so hard,
To tell the two apart?
And so slowly you unwind me,
'Til I fall apart.
I'm only living for the hour,
That I see your face,
And when that happens,
I don't wanna be no other place,
'Til the end of time,
You'll be on my mind.

I don't mind,
Waiting for your love,
Borrowed time,
I've got plenty of,
Rain or shine,
Please bring out your love,
Make it shine,
Like the stars above.

I'm only living for the moment,
When I hear your voice,
Oh, I'm waiting,
I don't have any choice,
And the day is long,
So won't you come where you should be.

Like a cat that's playing with a ball of twine,
That you call my heart,
Babe, is it so hard,
To tell the two apart?
And so slowly you unwind it,
'Til I fall apart.

και επανάληψη
-I'm only living for the hour,
That I see your face,
And when that happens,
I don't wanna be no other place,
'Til the end of time,
You'll be on my mind."
-ρε πάω σε με τα σιήλια..λατρεύω σε..σαν άνθρωπο..

- and so slowly you unwind me 'til i fall apart

"i need to believe that something extraordinary is possible"

Μεγαλώνουμε με την ανάγκη του να πιστεύουμε πως κάτι σπουδαίο μπορεί να συμβεί.Όχι μόνο πως κάτι σπουδαίο μπορεί να συμβεί αλλά κάτι σπουδαίο μπορεί να κάμει ο καθένας μας. Να αλλάξει τον κόσμο.

Τον τελευταίο καιρό ούτε τις σκέψεις μου μπορώ να συντάξω πόσο μάλλον να κάμω κάτι ουσιώδες. Γενικά νιώθω οτι άλλα επεριμέναμε και αλλιώς μας ήρθαν τα πράματα. Ότι η ζωή αποδείχθηκε μια μεγάλη μετριότητα ή οτι εμείς αποδειχθήκαμε μετριότητες. Πότε μπορούμε να καταλάβουμε οτι κάποια πράματα δε μπορούμε να τα αλλάξουμε? Πότε είμαστε στη θέση να αντιληφθούμε οτι κάποια πράγματα είναι υπεράνω των ικανοτήτων μας? Ότι ως εκεί φτάνουμε. Ως ένα μέτριο σημείο. Τόσο ψυχολογικά όσο και πνευματικά. Πόσοι που μας στις αρχές της ενηλικίωσής τους επίστεψαν οτι μπορούν με το μυαλό και τις γνώσεις τους στη συνέχεια να αλλάξουν τον κόσμο? Ή τέλοσπάντων να συμβάλουν στη καλυτέρευση της ζωής μας? Πόσοι το εκαταφέραν εν τέλει?

Και αν τούτος ο ηττημένος τρόπος σκέψης  γίνεται τρόπος ζωής στις υπόλοιπες διαπροσωπικές σου σχέσεις? Αν δηλαδή επιλέγεις τη μετριότητα στη σχέση σου. Κάτι το οποίο εν θα σε δυσκολέψει εννα πληρεί κάποιες που τις προδιαγραφές σου και εν θα έχει τις οποιεσδήποτε πιθανότητες να σε εξαντλήσει. Αν επιλέγεις συνειδητά να μεν εγκαταλείψεις το comfort zone σου γιατί είσαι κουρασμένος? Κουρασμένος ψυχικά. Κουρασμένος να νιώθεις ξανά και ξανά την ίδια απογοήτευση? Απλώς εν φταίεις εσύ επροσπάθησες πολλά έδωσες πολλά χωρίς να φοάσαι και στο τέλος έγινες σκιά του εαυτού σου.. όλα όσα επεριγελούσες ελούθηκες τα. Και μπορεί να θέλεις να δώσεις τόσα πολλά να ζήσεις ακόμα παραπάνω να βκεις που το comfort zone και ό,τι γίνει. Έν ταράσσεις όμως.. Προτιμάς τη σιγουριά της μετριότητας. Έμεινες κολλημένος. "Όποιος επιθυμεί και δεν πράττει γεννάει την πανούκλα" κι εσύ έγινες μέρος τούτου του σλόγκαν..