Εδιάβαζα κάπου οτι ο freddie έγραψε το εν λόγω τραγούδι για τη γυναίκα της ζωής του τη Mary Austin. Ασχέτως οτι ήταν gay/bi εν είμαι σίουρη τι ήταν ακριβώς και επέρασε τη ζωή του με άλλο σύντροφο, ωστόσο, το εν λόγω τραγούδι αφιέρωσέ το στη γυναίκα της ζωής του και άφησέ της επιπρόσθετα το σπίτι του μετά το θάνατό του. Που με κάμνει να αναρωτιέμαι πόσο περίεργο πράμα εν ο έρωτας και ακόμα πόσο περίεργος εν ο ορισμός του "ο έρωτας της ζωής μου".
Μπορεί να βρει κάποιος τον έρωτα τη ζωής του? τον απόλυτο έρωτα? και αν βρει τον έρωτα της ζωής του αλλά εν υπάρχει ανταπόκριση? τούτο του αναλογεί και ετέλιωσε? να ζήσει για πάντα με ένα απωθημένο ή μιαν ανάμνηση?
Τον "Σ" μόλις τον είδα είπα οτι τούτο είναι. Έρωτας με την πρώτη ματιά που λένε. Και μάλιστα είδα τον σε πολλά άσχημη για μένα μέρα. Ήταν πολλύ κρύο εκυκλοφορούσα με τον κότσο του παπά με φόρμες και με φουσκωτό σακκάκι. Νομίζω πως εν μου έδωσε καν σημασία. Απλώς εγώ είπα πως τούτο είναι εννα τον διεκδικίσω και εννα είμαστε μαζί. Ήμασταν μαζί και ήταν πιο ωραίος μέσα παρά έξω. Ήταν έξυπνος ακομπλεξάριστος με προσωπικότητα και επερνούσαμε καλά. Όσο διάστημα εν με επιάναν οι ανασφάλειες και οι μελοδραματισμοί μου-ημουν η προσωποποίηση της drama queen ειλικρινά-επερνούσαμε πολλά ωραία! Τελικά -αν και είμαι σίουρη ότι με αγαπά και νοιάζεται- εν ενιωθε όπως εγώ κι έτσι ετέλιωσε. Όσο κι αν τον αγαπούσα σίγουρα εν θέλω να θεωρηθεί ο έρωτας της ζωής μου. Ο μοναδικός έρωτας που θα έχω να εν κάποιος που οκ κάτι ένιωθε απλά εν ένιωθε όπως εγώ.
Μπορεί να υπάρξουν πολλοί μεγάλοι έρωτες στη ζωή κάποιου να ζήσει δηλαδή πολλές φορές τον απόλυτο έρωτα? Και αν ναι πώς επιλέγει τον έρωτα της ζωής του?
Και στην περίπτωση που εν αναλογεί για τον καθένα ένας μεγάλος έρωτας? Τι κάμνουν τούτοι οι άνθρωποι? Ζούν συμβατικά χωρίς να νιώσουν ποτέ τις πεταλούδες? χωρίς να νιώσουν την απόλυτη απόγνωση για το χαμό τούτου του έρωτα?
Στο τέλος τι εν το καλύτερο? Να γνωρίσεις τον μεγάλο έρωτα να βιώσεις την απόλυτη ευτυχία αλλά και ακόμη χειρότερα τη δυστυχία?Ή να μεν γνωρίσεις ποτέ τον έρωτα της ζωής σου? Δηλαδή να βρείς ένα καλό πλάσμα που ταιριάζουν οι σπουδές οι δουλειές σας και να τον "πάρεις" χωρίς να νιώσεις τίποτε wow και αποφεύγοντας να πληγωθείς ανεπανόρθωτα.
Εγώ προσωπικά εν εκατέληξα. Εγνώρισα πολλούς μυστήριους τύπους σε τούτη την προσπάθεια του να ερωτευτώ να είμαι με κάποιον επειδή τούτο επιβάλλει η κοινωνία. Δήθεν και καλά της κουλτούρας που εν εσκάζαν, τύπους της φύσης που εθέλαν να κάτσουμε ολόκληρο το καλοκαίρι κκαμπινγκ εεε και ας μεν εκάμναμε καλά καλά μπάνιο σιγά το πράμα, τύπους που τους εκόφταν πολλά να κάμουν λεφτά να έχουν το τέλειο αυτοκίνητο(ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΜΟΥ) ακόμα και psycho που μου εκάμναν παρακολούθηση αμαν έβκαινα έξω κ.λ.π. Ένι ξέρω αν αξίζει τούτη ούυυλλη η προσπάθεια. Ίσως και ναι. Η κάθε γνωριμία που είχα, κάμνει με πλέον να γελώ και να σκέφτομαι τα καλά. Ίσως να μεν βρω ξανά τον μεγάλο έρωτα ή τον έρωτα της ζωής μου φτάνει που ξέρω ότι αν δεν βρω τούτον τον κάποιο που εννα με κάμει να θέλω να σπάσει η καρδιά μου (που λέει και το γνωστό σουξεδάκι όξα?) έστω κι αν πληγωθώ, τότε καλύτερα να μεν είμαι ποτέ με κανένα. Εν όπως την αλεπού στον μικρό πρίγκηπα όταν την εξημέρωσε και μετά ο μικρός πρίγκηπας και έπρεπε να φύγει η αλεπού ήταν λυπημένη, αλλά εν την ένοιαζε γιατί είχε ήδη κερδίσει το "χρώμα του σταριού".
