never growing old

Δύσκολο πράμα να μεγαλώνεις. Και δύσκολο πράμα να το συνειδητοποιείς. Οι γιορτές εν η πιο κατάλληλη περίοδος να συνειδητοποιήσεις πόσο άλλαξες σε σχέση με τις άλλες χρονιές. Και φέτος τουλάχιστον εγώ προσωπικά άλλαξα.

Καταλαβαίνεις την περίοδο των γιορτών οτι εμεγάλωσες γιατί

• Δεν ξοδεύεις τον 13ο σε μια τσάντα. Φυλάεις μέρος των χρημάτων για τις διακοπές σου το καλοκαίρι. Σκέφτεσαι μακροπρόθεσμα that is.
• Κύριοι στόχοι σου έννεν να χάσεις κιλά να μακρύνουν τα μαλλιά σου και να σε ποθήσει ο Σ με τη νέα χρονιά. Αρκεί σου να είσαι με τους ανθρώπους που αγαπάς, η Μ να βρει την υγεία της και να βρεις μια σοβαρή δουλειά
• Δεν θέλεις να κάμεις new year's eve σε open bar και να κτυπιέσαι με τραγούδια της Θεοδωρίδου προτιμάς να κάμεις κάτι χαλαρό σπίτι σου
• Πας στο supermarket και δεν πιάνεις μόνο ποτά παγωτά και μπισκότα αλλά υλικά για να κάμεις απόπειρες να μαγειρέψεις
• Βλέπεις τον Σ.Στον τόπο όπου δουλεύει ο τρέντυ. Με μια κουκλάρα της οποίας το πόδι της φτάνει ως το βυζί το δικό σου να του χαϊδευκει το αυτί. Και ούτε κλαίεις ούτε οδύρεσαι ούτε κτυπιέσαι. Πλέον ξέρεις οτι έν εχεις έτσι δικαίωμα. Πλέον ξέρεις οτι κάποιος άλλος χαίρεται που είσαι τζιαμέ. Απλώς νιώθεις τζίνο το σφίξιμο στο στομάχι σου. Απλώς πειράζει σε.

Και στο τέλος σκέφτεσαι, οτι εννεν ανάγκη να περάσεις τα τέλεια χριστούγεννα. Τα τέλεια χριστούγεννα στο κάτω κάτω εν υπάρχουν. Ούτε να έχεις την πιο τέλεια χρονιά. Αρκεί σου να είσαι τη δεδομένη στιγμή χαρούμενη. Με τους ανθρώπους που αγαπάς δίπλα σου το ίδιο χαρούμενους.  Εν όπως έλεε και η Meredith στο Grey's  " Its like one day you realize that the fairy tale may be slightly different than you dreamed. The castle, well, it may not be a castle. And its not so important happy ever after, just that its happy right now. "

secret santa here we come

Το άτομο που μου "έπεσε" καλώς ή κακώς δεν το είχα ξαναπετύχει στην μπλοκόσφαιρα.  Ανακατώνω λοιπόν το μπλογκ του και ανακαλύπτω πως έχει βάθος. Και όσο μου αρέσαν τα πράγματα που διάβαζα τόοοοσο παραπάνω ανησυχούσα για το τι να του δωρίσω!

Αγαπητή μπλόκερ συνταγές τις οποίες τιμάς δεόντως δε μπορώ να σου χαρίσω επειδή είμαι ανησυχητικά άσχετη και προσπαθώ όσο μπορώ να το κρύψω

Να γράψω στιχάκια δε μπορώ και εκεί αδύναμος κρίκος είμαι επομένως κλέβω πράγματα και στα χαρίζω με όλη μου την αγάπη! :)

Στην Ευαγγελία λοιπόν! Έναν άνθρωπο που ξέρει να ζει να αγαπά να ελπίζει και να χαίρεται!

Χαρίζω το παρακάτω τραγούδι

http://www.youtube.com/watch?v=bEWW2zGGaKc


Όπως και ένα εισητήριο στον πιο μαγικό προορισμό που σίγουρα θα σε κατενθουσιάσει :)
http://www.google.com/imgres?um=1&hl=el&biw=911&bih=449&tbm=isch&tbnid=6pjeVwa-nASvdM:&imgrefurl=http://www.mygola.com/flights-to-and-hotels-in-rome/q5952&docid=tolb8DDufKegMM&imgurl=http://mygola.com/yango/graphics/guides/guide_uploads/86e9748d8bdd80a2f05df70a7afb85fa.png&w=499&h=377&ei=rtLwTqXOJYzL8QO3vICuAQ&zoom=1



Τέλος σου χαρίζω τους πιο κάτω στίχους που σου ταιριάζουν απόλυτα-τουλάχιστον  με όσα διάβασα στις αναρτήσεις σου-

"Ευτυχώς που ξέχασε η αυγή όλα τα χρώματά της στη ψυχή μου. Έτσι δε φοβάμαι πια όταν σκοτεινιάζει"

ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ με όλους τους ανθρώπους που αγαπάς δίπλα σου! :)

odiosamato

Λένε πως η ζήλια τρέφει τον έρωτα, τον αναζωογονεί. Η ζήλια και ο αντίζηλος είναι στοιχεία που θα υπάρξουν σίγουρα, έστω για μια φορά στη ζωή  μας. Άλλους σε μεγάλο βαθμό άλλους σε μικρό. Ωστόσο η ζήλια όπως και ο έρωτας δε μπορεί να μπει σε καλούπια ούτε να ερμηνευθεί βάσει λογικής.

Ζηλεύω τον άνθρωπο που αγαπώ. Ο οποίος άνθρωπος ίσως να μου δίνει κάθε δικαίωμα να ζηλεύω, ίσως και όχι. Η ζήλια σε βάζει σε μια διαδικασία εσωτερικής πάλης και μαρτυρίου. Οι πιο εσωστρεφείς με πιο μεγάλα αποθέματα εγωισμού μέσα τους προσπαθούν να το κρύψουν. Νιώθουν οτι πρόκειται περι λάθους. Λάθος να δείξουν πως απειλούνται από κάτι άλλο. Υποκρίνονται πως είναι όλα καλά. Όσο μπορούν. Οι πιο εξωστρεφείς ίσως να το δείχνουν σε λογικά πλαίσια, στο σημείο όπου ο άλλος νιώθει κολακευμένος, ως εκεί. Ίσως κάποιες φορές να δημιουργούν σκηνές. Να χάνουν τον έλεγχο. Η ζήλια μπορεί να οδηγήσει στην παράνοια μπορεί να οδηγήσει στη λήξη μιας σχέσης χωρίς να υπάρχει ούτε καν λόγος.

Η ζήλια ωστόσο δεν αφορά αποκλειστικά δύο άτομα. Είναι "εξίσωση με τρεις μεταβλητές". Ζηλεύω παράλληλα και τον 3ο που εμφανίζεται. Τον πιθανό αντίζηλο. Κάποιες φορές οι αντίζηλοι είναι πολλοί άλλες φορές είναι ένας αποκλειστικός. Ο αντίζηλος ανεξαρτήτως του ατόμου που αγαπάς τη δεδομένη περίοδο σε "ακολουθεί" πάντα. Ίσως γιατί είναι πιο ωραίος, έχει πιο ωραίο σώμα, ντύνεται πιο ωραία, έχει παραπάνω πράγματα να πει σαν άνθρωπος. Γενικά νιώθεις πως είναι "πιο" από σένα. Και ίσως αξίζει περισσότερο στον άνθρωπό σου. Ο έρωτας, η σχέση με τον άνθρωπο που αγαπάς ίσως να λήξει. Εσύ όμως όποτε βλέπεις τον συγκεκριμένο "αντίζηλο" νιώθεις επισκιασμένος. Λίγος γενικά. Odiosamato. Σου θυμίζει πως ένιωθες τότε. Το πώς πέρασες. Σου θυμίζει πως εσύ δεν ήσουν αρκετός για να τον κρατήσεις.

Η ζήλια φαντάζει κάτι πολύ ωραίο όταν εσύ είσαι ο δέκτης. Σε λογικά πλαίσια (?) πάντοτε. Νιώθεις πως ο άλλος σε διεκδικεί κατά κάποιο τρόπο. Πως δεν έχει χάσει το ενδιαφέρον του. Πως φοβάται μη σε χάσει. Όταν όμως εσύ ζηλεύεις? Τότε τι γίνεται? Υποφέρεις. Περνάς απ' όλα τα στάδια της αυτοκριτικής. Μισείς τον εαυτό σου που νιώθει έτσι. Μισείς τον άνθρωπο που αγαπάς που σε βάζει στη διαδικασία να νιώθεις έτσι. Φοβάσαι πως γίνεσαι παρανοϊκός, τρελλός. Κάνεις πράγματα τα οποία παλαιότερα θεωρούσες τόσο cliche. Μετουσιώνεσαι σε ένας CSI παρακολουθείς κάθε κίνηση του ανθρώπου που κατά τ άλλα αγαπάς. Περιμένεις ένα σημάδι. Ένα σημάδι για να πειστείς οτι δεν είσαι τρελλός ότι όντως έτσι είναι τα πράγματα. Αποκτάς τεράστια αποθέματα ψυχικού σθένους για να αντιμετωπίσεις το ενδεχόμενο ότι ο άνθρωπός σου "ανήκει" πλέον αλλού. Από την άλλη νιώθεις τόσο μικρός και τόσο αδύναμος που τα αισθήματά σου σε βάζουν σ'αυτή τη διαδικασία. Και στο τέλος πόσο παράλογο είναι να θέλεις να πειστείς για το σωστό σου προαίσθημα τη στιγμή που σημαίνει παράλληλα το τέλος της σχέσης σου?

Γίνεσαι σκιά του εαυτού σου. Τον έχεις ήδη χάσει. 

fuck buddies really exist?

Πέρασα ολόκληρο το Σαββατοκυρίακο σπίτι. Βλακεία μου επειδή δεν τα κατάφερα να μπώ ακόμα στο xmas mode αλλά όπως και να χει είπα να μείνω σπίτι. Είδα όλες μου τις σειρές και μετά είπα να κατεβάσω καμμιά ταινία. Έτυχε λοιπόν να δω το "love and other drugs" και "no strings attached". Η πλοκή και του ενός και του άλλου ήταν η ηρωίδα που ήθελε να έχει casual relationship με τον πρωταγωνιστή. Η ίδια πλοκή περίπου υπήρχε και στο "friends with benefits". Γυναίκα γνωρίζει άντρα. Θέλει απλώς να κάνει σεξ μαζί του επειδή προφανώς έχει σοβαρά συναισθηματικά issues και άλλα. Ο άντρας σε κάποιες περιπτώσεις θέλει κι εκείνος τούτη την light σχέση σε άλλες περιπτώσεις συμβιβάζεται για να κερδίσει την κοπέλα.

Και άρχισα να αναρωτιέμαι αν το όλο friends with benefits είναι μύθος ή πραγματικότητα. Και αν είναι απλά μύθος γιατί προωθείται τόσο τελευταία?Στην κυπριακή πραγματικότητα πάντως- όσο υπάρχει- δεν έχει τα αποτελέσματα των παραπάνω έργων. Για να γίνω πιο συγκεκριμένη. Πολλοί/ πολλές εμπήκαμε στη διαδικασία τούτης της σχέσης. Μιλώντας για τον εαυτό μου, για να κερδίσω τον πρώην μου που τον ήθελα τρελά και όχι γιατί ήθελα απλώς να κάνω σεξ χαλαρά και να περνώ καλά. Το ίδιο και πολλές φίλες γνωστές. Όλοι όσοι ξέρω που μπήκαν σ αυτή τη διαδικασία ήταν άτομα που είχαν άλλο κίνητρο πίσω από την ιστορία πέραν του σεξ. Επομένως πίσω από αυτή την και καλά απενοχοποιημένη κατάσταση υπάρχει ένα καλά προγραμματισμένο σχέδιο.

Το καλά προγραμματισμένο σχέδιο προνοεί οτι θα είσαι τόσο καλός στο σεξ και τόσο κουλ που θα κάνεις το αντικείμενο του πόθου σου να σε αγαπήσει να μη μπορεί να δει άλλο άτομο και στο τέλος να είναι μαζί σου. Μαζί σου θα ξεπεράσει όλους τους φόβους της δέσμευσης και θα είσαστε μαζί happily ever after.

Τι συμβαίνει όμως όταν ο άλλος δεν το βλέπει έτσι? Και θέλει απλά να κάνει σεξ? Και μαζί με σένα θέλει να κάνει σεξ και με άλλες? Ο εγωισμός και η αυτοπεποίθησή σου γίνεται χίλια κομμάτια. Έχεις συνέχεια ανασφάλειες. Αν βρεθεί κάποιος άλλος καλύτερος? Αν βαρεθεί? Αν αποφασίσει να κάνει σχέση με κάποιον άλλο και εσύ είσαι απλά εκείνος που περνά τον καιρό του? Η όλο κατάσταση γίνεται επιεικώς βασανιστική. Θέλεις να σταματήσεις αλλά δε μπορείς ή στην ουσία δεν θέλεις. Ή φοβάσαι οτι αν σταματήσεις τώρα χάνεται το σχέδιο σου και ενώ είσαι στο τέλος και επομένως στη νίκη παραδίδεις τα όπλα. Αρχίζεις να μισείς τον εαυτό σου επειδή μπαίνεις στη διαδικασία να προσποιείσαι.Να προσποιείσαι οτι δε νιώθεις παρά ότι νιώθεις. Ίσως να σε πιάνουν και οι συντηρητισμοί σου ίσως πάλι να είναι θέμα εγωισμού. Γιατί να μη με θέλει για κάτι πιο σοβαρο? Αρχίζεις στο τέλος να μισείς και τον ίδιο που σε βάζει σ'αυτή τη διαδικασία.

Ποιός όμως φταίει? Εκάματε κάποια συμφωνία. Απλώς σεξ. Τίποτα παραπάνω. Επομένως ο άλλος είναι σωστός απέναντι στη συμφωνία του. Ξέρει τι θέλει πάει βάσει κανόνων. Δεν φταίει γιατί δε ζήτησε ούτε υποσχέθηκε κάτι παραπάνω. Φταίς εσύ? Ίσως να φταις γιατί νιώθεις. Νιώθεις κάτι παραπάνω από το επιτρεπόμενο. Από την άλλη εσύ δε μπορείς να φταίεις, έχεις το αλάθητο του ερωτευμένου. Κανένας δε φταίει στο τέλος απλώς μπαίνεις σε μια περίεργη κατάσταση χάνοντας και τον φίλο σου και το αντικείμενο του πόθου σου ακριβώς γιατί εσύ νιώθεις ή ακριβώς επειδή δε νιώθεις κάτι παραπάνω στην περίπτωση που είσαι ο "άλλος".

Εν τέλει οι fuck buddies ίσως να μην υπάρχουν... Το να κάνεις σεξ χωρίς να ζητάς κάτι παραπάνω από τον άλλο δεν έχει καταφέρει να επικρατήσει ασχέτως των τόσων έργων που το προωθούν. Ίσως στο τέλος να είναι πράγματι ένας μύθος μια ιδέα, η οποία σπανίως μπορεί να ευδοκιμήσει ακριβώς γιατί πάντα ένας εκ των δύο αρχίζει να νιώθει κάτι παραπάνω.

 Υ.Σ Στην περίπτωση που υπάρχει οποιοσδήποτε ο οποίος το έκανε χωρίς να πληγωθεί ή να πληγώσει τότε τον συγχαίρω. Και αρχίζω να προβληματίζομαι ξανά κατά πόσο όντως μπορεί να ευδοκιμήσει.

keeping my issues strong

Έχει κάποιες μέρες που άρχισα να βγαίνω με κάποιον. Το συγκεκριμένο άτομο έδειχνε οτι του άρεσα εξαρχής αλλά εγώ εκρατούσα τις πισινές μου επειδή είμαι στην κοσμάρα μου γενικότερα επειδή παιρνώ τη φάση του εννωθω, ένι ξέρω ακριβώς. Απλώς πάω τη συντροφιά του κάμνει με να γελώ και να περνώ όμορφα και είπα γιατί όχι να βγούμε χαλαρά πράματα. Να μην το υπεραναλύω και ό,τι βγει.

Στο πρώτο μας ραντεβού εκατάλαβα οτι πέραν της ευχάριστης προσωπικότητας του έχουμε αρκετές διαφορές. Ας πούμε εν ιδιαίτερα τρέντυ για τα γούστα μου..Προσέχει τα ρούχα προσέχει τι φορώ εγώ(!!!) και εντάξει εν εσυνήθισα με έτσι τύπους. Προτιμώ τους πιο ήπιων τόνων. Αλλά έχει και πολλά καλά. Εν πολλά κοινωνικός και έχει απίστευτους τρόπους που για μένα εν σημαντικό. Και λέει μου έξυπνα αστεία. Στο δεύτερο τρίτο ραντεβού άρχισε να με κερδίζει παραπάνω.

Βεβαια.. δε θα μπορούσα να μπαίνω σε μια κατάσταση και να μεν υπάρχει ένα αλλά. Πάντα είτε δε θα υπάρχει απολύτως κανένας στη ζωή μου ούτε καν να με ενδιαφέρει λίο είτε θα υπάρχουν 2-3. Στη δεδομένη περίπτωση είναι ο Σ που υπάρχει πάντα πάντα πάντα αν και κρατώ τις αποστάσεις μου όσο μπορώ. Και ένα άλλο παιδί που εγνώρισα πρόσφατα. Και εκείνος εν πολλά κοινωνικός και ευχάριστος και αμέσως μόλις εγνωριστήκαμε "εδέσαμε". Εν νομίζω να μου αρέσει ερωτικά αλλά μιλώ του γιατί περνώ καλά.  Ξέρω οτι δεν είναι και ότι καλύτερο γιατί εκείνος εξεκαθάρισε μου πως με βλέπει...

Μερικές φορές σκέφτομαι οτι συμβαίνουν μου διάφορα κακά πράματα επειδή ούτε εγώ είμαι ιδιαίτερα σωστή ούτε καλή. Ένι ξέρω τι εν το ηθικά σωστό και λάθος. Βρίσκω δικαιολογίες στις πράξεις μου. Και τα λάθη μου ακόμα γουστάρω τα. Τρώω τα μούτρα μου και λέω ευτυχώς γιατί διαφορετικά, θα έμενα με ένα "what if". Και το what if εν επικίνδυνο πράμα και προσωπικά δεν το έχω στο DNA μου. Κρατά σε στάσιμο.. Ενώ κάνεις τη βλακεία σου και προχωράς. Ή εν προχωράς ή πάεις μπροστά πίσω...

Όπως και να χει εγώ περνώ καλά με τον τρέντυ τύπο. Ασχολείται με τα ρουχούθκια του τα labels του πού εννα πάει τα σαββατοκυρίακα κλπ. Ξέρω οτι εν θα νιώσει όπως νιώθω εγώ άμαν ακούω Διάφανα και Παυλίδη, ούτε ξέρει ποιά εν η Κατερίνα Γώγου ούτε εννα κάτσει να διαβάσει Neruda Barthes και Sartre. Αλλά πραγματικά.. πόσο ρόλο παίζει τελικά?

ο Δούκας κι εγώ

Η σχέση μας με τον Δούκα μετρά 5 χρόνια. Εγώ είχα τεράστια φοβία με τα τετράποδα λόγω παιδικών τραυμάτων και δεν ήθελα με τίποτα να τους βλέπω μπροστά μου. Αναγκαστικά όμως είχαμε φίλο ο οποίος δεν ήξερε τι να τον κάνει, θα τον έδινε σε καταφύγιο με αποτέλεσμα να θανατωθεί σε κάποια φάση λόγω έλλειψης χώρου-δύστροπη ράτσα σημαίνει πως κανένας δε θα τον ήθελε. Ο Δούκας καταφθάνει. Ήταν ένα κουτάβι, όμορφο με τεράστια θλιμμένα ματάκια που έτρωε ασταμάτητα. Χωρίς κορεσμό. Το πρώτο διάστημα έμενε έξω στο σπιτάκι του. Κάθε νύχτα έκλαιε ασταμάτητα. Εμείς ούτε να σκεφτούμε να μπει στο σπίτι.  4 μέρες μετά αρρωστά άσχημα. έτοιμος να πεθάνει ο Δούκας. Μένει στο κτηνιατρείο για μια βδομάδα. Εμείς απαρηγόρητοι και καλά οτι φταίμε που τον είχαμε έξω μόνο του.Έρχεται πίσω και θρονιάζεται στο σπίτι. Ο Δούκας νιώθει βασιλιάς. Ξαπλώνει στους καναπέδες στα κρεβάτια, κάνει ανάστατες τις ντουλάπες -όποτε τις δει ανοικτές -κατουρά στα παπούτσια.Και τρώει ασταμάτητα.  Ακούει φωνές σιγά σιγά μαθαίνει. Προσπαθούμε να τον εκπαιδεύσουμε αλλά τίποτα. Το μόνο που μαθαίνει είναι το "χέρι" και γίνεται όταν θέλει να φάει. Κάθεται και απλώνει το χέρι του τρέχουν τα σάλια του και περιμένει καρτερικά το φαγητό. Ο Δούκας φοβάται τους κεραυνούς. Όποτε αστράφτει και βροντά κουρνιάζει κοντά μου. Κάθεται ακόμα και πάνω μου έστω κι αν είναι ολόκληρο γομάρι. Αρχίζει σιγά σιγά να αντιλαμβάνεται πως νιώθει ο καθένας. Αν γελάς και μιλάς τραγουδιστά κουνά την ουρά του και πηδά πάνω σου. Αν κλαις έρχεται και σε γλύφει ώσπου να σταματήσεις. Αν ετοιμάζεις βαλίτσες κλαίει και κάθεται στα πόδια σου για να μη φύγεις.
Σε κάποια φάση αρρωστά ξανά πολύ άσχημα. Πρέπει να κάνει δύσκολη εγχείριση και οι πιθανότητες δεν είναι πολλες να πετύχει. Εμείς απαρηγόρητοι. Εκείνος χάλια από τις ναρκώσεις δε μπορεί να κινηθεί κατουρά ανεξέλεγκτα δείχνει εντελώς ανήμπορος. Είναι η πρώτη φορά που συνειδητοποιώ πόσο σημαντικός είναι στη ζωή μας και πως έχει καταφέρει με την παρουσία του να μας αναγκάσει να εξωτερικεύουμε ό,τι νιώθουμε ούτως ώστε να το λαμβάνει και ο ίδιος. Το ξεπερνά βρίσκει την παλιά του ζωντάνια και τα πράγματα επανέρχονται στους παλιούς τους ρυθμούς.

Ο Δούκας μαθαίνει να λειτουργεί σαν άνθρωπος. Του μιλούμε κανονικά και αντιλαμβάνεται τα πάντα. Του δίνουμε όση αγάπη μπορείς να δώσεις σε ένα μικρό μωρό. Και εκείνος έτσι νιώθει όπως ένα μικρό μωρό. Βαριέται την τηλεόραση κουνά την ουρά του και περιστρέφεται γύρω απο τον εαυτό του όποτε ακούει μουσική που του αρέσει.Κοιμάται στα πόδια σου φοβάται να μένει μόνος του νύχτα φοβάται τους γιατρούς και λυπάται κάθε πρωί όταν φεύγεις για δουλειά.
Ίσως να μη θεωρείται ότι καλύτερο να μεγαλώνεις ένα σκυλί σαν να είναι άνθρωπος αφού λίγα χρόνια ζωής του απομένουν και σύμφωνα με πολλούς δεν πρέπει να δένεσαι τόσο με ένα τετράποδο. Εγώ ξέρω πως ίσως να μην του δώσαμε τα απαραίτητα εφόδια εκπαίδευσης αλλά του έχουμε δώσει αγάπη και έστω αυτά τα λίγα χρόνια ζωής που του απομένουν ο Δούκας θα ζει βασιλικά.  Εξάλλου για να αγαπήσεις και να ζήσεις με ένα σκύλο δεν είναι αναγκαίο να τον εκπαιδεύσεις να γίνει μισός άνθρωπος, κάτι που δεν είναι αλλά να τον αφήσεις να ξεδιπλώσει το τι είναι και τη διαφορετικότητα του τι είναι ούτως ώστε να γίνει μέλος μιας ομάδας και συγκεκριμένα μέλος της οικογένειας.